öyle b.ktan bir devre rastgelmiş bir devriz ki, artık sıkı sıkı etüt etmeden ne kimseye selam vermek doğrudur ne iyi niyet göstermek. yoksul insanı sofraya çağırmak bile tehlikeli hale gelmiştir. en iyisi zırha bürünüp içerdekiler ile yola devam etmek.
çok hasta bir adamın ağzından çıkan sözler.
''Vicdanım rahat, pişman değilim. Yakalanmasaydım öldürmeye devam edecektim. Artık bundan sonra sadece insan eti yemeyi düşünüyordum. Çünkü rüyamda sürekli kurban edildiğimi görüyordum. Ben kurban olacağıma başkalarını kurban etmeye karar verdim.''
diyen bir adama ben kızmam, yalnızca acırım. çünkü aklı yerinde değil. kızsan anlamaz, dövsen durmaz. sadece keşke bunca kötü şeyi yapmadan önce yakınları durumunu farkedip onu bir psikoloğa götürüp, tedavi ettirselerdi diye düşünüyorum, üzülüyorum. onca can yanmadan önce.
not: bu arada suçluyu, katili, tecavüzcüyü, pisliği korumayı çok seven, mağdurlara, masumlara ise oh olsun çeken pek sayın kör hümanistlerimiz elemanın "nasıl olsa afla çıkarım" dediğini de okusun bir zahmet.
