Yolculukta, kumar oynarken, içki masasında, hapishanede, askerlik yaparken... Dikkat ederseniz, saydıklarımın tümü, kendi içinde zorluk içeren koşullardır. insanı, ancak zorlu koşullarda tanıyabilirsiniz...
Eğer o ortama girdikten sonra sizi artık siklemezse onun gerçek yüzü ortaya çıkmış olur. 350 km'den onunla takılmak için gelirsiniz ama o sizi umursamaz , buluşmak için söz verir ama sözünde durmaz , bunun üzerine bir özür bile dilemez , hatta ve hatta yeni arkadaşları için (bana söz verdiği gün.) Kartal'dan kalkıp şişli'ye kadar gidebilir. Ama ben ayağına gitmeyi teklif etmeme rağmen kıçını kaldırıp 100 metre yürümeye tenezzül etmez. Bunu herhangi biri yapsa umrumda olmaz ama lise başından beri bir gününün ayrı gitmediği insanın yapması koyuyor , en azından bir açıklama bekliyorsunuz ama onu bile yapmıyor. Bizde yeni ortama girdik ama eski arkadaşlarımızı unutmadık.
Bir yandan üzülüyor , diğer yandan seviniyorum sözlük. Gerçek yüzünü görmüş olduk. Hayatımdan bu tür insanları çıkarınca üzerime bir hafiflik geliyor.
Şimdi takılmaya çağırsa gider miyim? O kadar da ezik olmayalım.
Atsız atam ne güzel demiş ; "insanlar güvenilmeye layık değildir."
Bir insani asla tamamiyle taniyamazsin. Kimse kimsenin yaninda yuzde yuz kendisi gibi olmaz. Insan evladi kendine bile durust olmayi reddedebilen bir canliyken kendinden baska bir insan evladi yaninda takabilecegi kadar maske takmakta hur hisseder kendini.
