Hayır gerçekten susayım diyorum, bir şey demiyorum diyorum ama bu aralar ağzımda bir ton öfkeli cümle ile geziyorum. Sana insan demeye bile utanıyorum artık. Senin ile geçen her saniye için kendimden iğreniyorum. Nasıl hastalık ruhlu bir yaratıksın sen ya nasıl hastalıklı bir varlıksın sen! Yaptığın bu iğrençliklere dayanamıyorum artık. Defolup gitmek istiyorum buradan. Sana ait tek bir simge bile görmek istemiyorum. Yıllardır yaşadığım bu şehirden bile nefret ediyorum senin sayende. Şahit olduğum her pisliğinde biraz daha iğreniyorum senden. Ama susuyorum. Benim hayatımın içine sıçtın birazda başkalarının hayatına sıç, ama en çokta kendi hayatının içine sıç! Daha da fazla pisliğe boğul. Yerlerde süründüğünü göreyim de derinden bir oh çekeyim daha da bir şey istemiyorum.
