Her canlının bir gün mutlaka ölümü tadacağını tartışmasız olarak kabul edip bir gün öleceğimizi bilsek bile içimizde sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi aptalca bir düşünce var, sanki dünyada ölecek olan en son insan kendimizmiş gibi bir düşünce.
Bugüne kadar yüzlerce cenaze törenine katıldım, yaşı 90 ı geçmiş insanların cenazelerine de katıldım, yaşı benden küçük olanların, akşam beraber oturup çay içtiğim arkadaşımın öğlenleyin cenazesine de katıldım, çoğu zaman belki bir an o musalla taşında ben de olabilirdim diye de düşündüm ama bir yandan da, "ben daha gencim bana bişey olmaz" diye de düşünüp sanki dünyada en son ölecek olan insan benmişim gibi aptalca bir düşünceye de kapıldım.
Ölüm bize çok uzakmış gibi gözüküyor, aptalca bir düşünceyle böyle düşünüyoruz ama aslında insana en yakın olan şey ölümdür.
Düşünsenize işe gitmek için evden çıkıyorsunuz ve aklınızda ölümle ilgili en ufak bir düşünce bile yokken 3 - 5 dakika içerisinde boyut değiştiriyorsunuz.
Ben "dünyada ölecek en son insanmışım"hissiyle yaşarken ve Her gün çok ani ve sürpriz bir şekilde ölen binlerce insan varken, bir gün, belki de yarın o kişilerden biri neden ben
olmayayım.
sadece öyle zannedildiginin farkına varildigi zamanlarda insanin içine çok fena oturan yanilgidir. bir anda her şeyin anlamsız gelmesi, hiçbir şey yapmak istememe gibi yan etkiler doğurur. farkindaligi insanı sudan çıkmış balığa döndürür. en iyisi düşünmemek, sulara geri dönmektir. zaten istesek de istemesek de yine yapabilecegimiz en iyi şey budur. görmezden gelerek hiç ölmeyecek gibi yaşamak en guzelidir. ölüm düşünülerek yasanmiyor maalesef. dünyadaki tüm acılara, ölümlere kulaklarimizi tıkayıp gülüp oyalanacak şeyler bulmaliyiz hep birlikte. sanki hiç acı yokmuş bütün dünya hep mutluymus ve hep öyle kalacakmiş gibi gulmeliyiz şen şakrak.
