gördüğüm yabancı değil aslında, sadece alışmaya çalıştığım bir imge, yanılsamadan bozma bir garanticilik görüntüsü. aslında kötü değildi, sadece.. kendimi özlediğimi farkettim. gülümsediğinde gözlerinin altında kenan imirzalioğlu misali kibar kırışıklar çıktığı için kendini bir bok zanneden çocuğu, adamı. şimdi o gülümseme, kendi de dahil kimse için bir anlam ifade etmiyor.
siyah saçlarının arasından fırlamış beyazları saydım. sıkıldım, bıraktım. "beyazlayan saç dökülmez, kel kalmayacağım" tesellisiyle kendimi avutma fikrimi kafamdan kovdum. aynada gördüklerime bakmaya devam ettim. yorgun bir yüz, sakallı. anne'nin hep "düzelt" diye uyardığı, şekli bozulmuş kaşları.
sordum kendime; "hangi hayattan uyandın sen?". "hangi hayatta uyuyor olman gerekiyordu da böyle bir kabusa uyandın?"
kalkmayı istedim bu kabustan, uyanmayı istedim. yerime yatmayı. annem de öyle derdi. "kalk oğlum, uyan, hadi yerine yat."
Artık çekip giden birini değil kendimi özlemeye başladım sözlük. Bu ben değilim lan. Bomboş yaşayan ölü gibi dolanıyorum ortalıkta. Tek yaptığım şey sabaha kadar film, dizi izleyip akşama kadar uyumak. Param olursa da akşam içip sabaha kadar tekrar aynı şeyleri yapmak. Bir an önce şu yazın bitmesini istiyorum. Tekrardan sosyalleşip, insan içine çıkıp eski benliğime kavuşmam lazım. insanın her geçen gün kendisinden uzaklaşması ve bunun farkında olmasına rağmen elinden bir şey gelmemesi çok kötü bir durum.
