Bilmiyorum, gariptir, sık sık sayılabilecek bir sıklık düzeyinde aklıma gelip durur. Bir gün öyle bir yerde öyle bir zamanda kendi karşıma çıkacakmışım ki, dilim dönmez olacakmış gibi. Karşımdaki suret konuştukça utanıp sinecekmişim gibi gelir hep. Gerek karakterime, gerekse bedenime yaptıklarım* ona ağır gelmiş olacak ki, bana hesap sorma gereği duymuş... Çooook kasvetli geliyor bana bu. Böyle bir şeyin olmasını isterdim. Beni en az ve en fazla benim kadar tanıyan tek varlık olurdu. Bir kopyadan bahsetmiyorum; özdeş bile demiyorum: "ben"in ikiye bölünmüş hali eğer psikolojide mümkünse, fiziksel dünyada da mümkün olur muydu diye düşünüyorum. Büyük karşılaşma koyardık adını her bir insan için.
Onunla oturup konuşmak isterdim sonra, hislerimiz aynı mı olurdu, bilmiyorum ama benim isteğin, farklı olması tabii ki. Sonra benden kesinlikle çok daha tecrübeli olmalı. Hatta benim yaşayıp ölmüş formumun deneyimleri bir bellek olarak portunda bulunsun bu abinin. Bir de tabii, kimse göremesin benden başka. Film kurgusu için bir ton sembol çıkar buradan elbet; ancak halihazırda bir kurgunun içindeysek eğer, bu onun içe dönüşü olabilir mi diye düşünüyorum. Seviyorum kendimi. Görmek, tanımak istiyorum; başka biriymiş gibi..
edit: dinlerin buyurduğu cinsten bir buluşmadan bahsetmiyorum. Tamamen fiziksel, yaşam dahilinde bir durum hayal ediyorum.
semavi dinlere göre ahiret gününde gerçekleşecek olay. bedeniniz aleyhinize veya lehinize şahitlik yapacak. tabi bu ne ölçüde bir hesaplaşmadır bilemiyorum.
edit: yazar başka bir şeyi kastediyor, bu entryi görmezden gel. üsttekini oku. evet uzun gözükeni. güzel güzel yazmış işte senin için.
