sınıfta kimse tarafından giplenmediğim günlerdi... lisenin ilk günleri.
nöbetçi öğrencinin kapıdan içeri girip . 1204 numaralı öğrenciyi müdür yardımcısı çağırıyor dediğinde.
elim ayağım birbirine dolandı. an yer yarılsada içine girsem dedim. kuşum cik cik ötüyor. bülent ersoyu düşünüyorum. yok amk susturamadım bir türlü.
artık kuş ötüyorya.. o sınıftan çıkmam gerekiyorya... herkes gözünü bana dikmiş hoca dahil. hadi oğlum müdür yardımcısı çağırıyormuş davetiyemi bekliyorsun bakışları atıyorlar. çaktırmadan çantadan birşeyler aramaya başladım. yok yine inmiyor. herkes bana kafadan hasta gibiymişim gibi bakmaya başladı.
rapor falan bahanesi ile çantamı biraz daha arıyormuş gibi yaptım.. sonra kepçe yavaş yavaş inmeye başladı. rahat bir oh çektikten sonra.. raporu evde unutmuşum hocam deyip.. fırladığım gibi çıktım sınıftan.
hep karanlık şeyler düşünülür.. lakin artık survivor sahrayı düşünmek en etkili çözüm olacak. en azından benim için.. artık halk otobüsünde sınıf köşelerinde zırt bırt alakasız kalkan bu illeti susturmak için. evet oyum sahraya..
