Biliyoruz ki istanbul 1918-23 arası beş yıl ingiliz işgalinde kalmıştır. Biz Anadolu'ya giren Yunanlıları denize döktükten sonra Lozan'ın ardından 6 Ekimde tek kurşun atmadığımız ingilizler istanbul'dan kendiliğinden çekiliyor. 23 gün sonra Cumhuriyet ilan ediyoruz.
Halen ingiliz'lerin Common Wealth yani ortak zenginliğimiz dedikleri 50 civarında ülkede hegomonyası var. Bunlar dışarıdan bağımsız gibi görünen ülkeler. Benzer gizli sömürgeleri halen Fransız, italyan ve ispanyol, Portekiz ve Hollandalılar da tutuyor. Bunlarda o milletin kendi içinden bir vatandaşı ve kendilerine bağlı bürokratları başa getirip onları da sistemlerine dahil ediyorlar. Ki bu günümüzde ekonomik bir sistem, içtiğin sudan, kullandığın ilaçtan, yediğin mamadan, elbiseni yıkadığın deterjana, borç alacağın paraya kadar herşeyi onlardan satın almana dayanıyor. Bu sistemi günümüzde işgal ettikleri yerde de beş-on senede kurduktan sonra oradan çekilip uzaktan kumanda ediyorlar. Bunu Osmanlı'da yüzyıllarca başarı ile yaptı. Atıyorum Eflak'ı işgal edince hepsini kesmedi, Eflaklı birini başa geçirip sistemini kurdu. Ama haracı kabul eden, savaş çıkınca asker gönderen (Nato gibi mesela)birini seçti.
Şimdi ingilizler bu güçte iken ne yaptı, 500 sene sonra ele geçirdiği istanbul'u neden bize geri verdi? Çok mu tırstı bizden? Şimdi atıyorum Esed sünniler karşısında zafer elde etse Amerika ondan tırsacak mı? Ya da Talabani Kerkük'ü yola getirse Amerika tamam sen dişli çıktın, nemize lazım mı diyecek? O zamanki gün ve silah dengeleri de benzer değil mi idi?
ingiltere'nin içinde bulunduğu durum ve sömürgeleri göz önünde bulundurulmadığında oldukça tehlikeli cevaplar verilebilecek sorudur. millî mücadelenin danışıklı bir dövüş, bir oyun olduğu bu tehlikeli ve yanlış cevaplar arasındadır.
öncelikle ingiltere'de bir irlanda probleminin baş gösterdiğini hatırlamak gerekiyor. bununla birlikte ingiltere ve müttefiklerinin "asker toplama", "askerleri savaşa sürme" konusunda sıkıntı çektiği mâlumumuz. ingiltere ve fransa'da, askerlerin isteksizliği oldukça üst seviyede. sina akşin'in istanbul hükümetleri ve millî mücadele adlı 3 ciltlik çalışmasında önemli bilgiler mevcut bu hususta.
bununla birlikte türk topraklarında bulunan tek güç ingilizler değil. fransızlar ile bir rekabet hâlinde olunması da istanbul'un tek bir devlet tarafından ilhak edilmesini güçleştiriyor.
tüm bunlara ilave olarak hint hilafet komitesinin de çabalarını unutmamak gerekiyor. maddî yardımların yanında, hilafet komitesi ingilizlere türkiye'nin yanında olduğunu belirtiyor. hindistan'da istanbul'un işgalini protesto amaçlı pek çok gösteri düzenleniyor. hâl böyle iken istanbul'u ilhak etmek çok daha tehlikeli bir hâl alıyor. zirâ istanbul hindistan'ın kaybedilmesine sebep olabilirdi.
çanakkale, büyük taaruz, yunanın denize dökülmesi derken askeri bakımdan istanbul'u ellerinde tutmanın zor olacağını düşünmüş olabilirler buda gayet normaldir, bir bizim şakirtler düşünemiyor bunu. ingilizlerin gitmelerine ezik padişah çok üzülmüştür sadece herhangi başka neden yoktur.
istanbulda ki toplam ingiliz askeri yaklaşık 5 bin, tüm işgal kuvvetleri ise 12 bin civarındaydı. herhangi bir çatışmaya girebilecek durumları da yoktu.
ancak trakyada bulunan ve 55 bin kişiden oluşan yunan ordusu savaşabilecek konumdayken onlar da doğu trakyadan çekilmişlerdir.
her iki ülkenin de kendi iç siyasi çekişmeler yüzünden savaşı daha fazla götürmeye güçleri-fırsatları yoktu. defolup gittiler.geldikleri gibi.
( amerika afganistanda savaşı kazandı da mı çekiliyor? vietnemadan çekilme sebebleri vietnamın çok süpersonik bir askeri güç olması mı? savaşı çıkaran politikalar değişirse savaşmanın anlamı da kalmaz.)
bazı malların hala şunu anlayamadığını gördüğümüz durum.
üzerinde güneş batmayan imparatorluğun maşası olarak kullandığı yunanlılara türklerin amiyane tabir ile 9-10 günde çocuğu sabunsuz koyması izmire (yaklaşık 300 km mesafeyi yayan olarak savaş ortamında aşması) girmesi, bununda neticesinde tüm sömürgelerinde ayaklanmalar başlaması ve bu imparatorluğun çatır çatır çatırdaması.
musulu korumak içindir. mustafa kemal yunan'ı denize döktükten sonra ingilizler bu adam istanbul'a mı yoksa musul'a mı yürüyecek ikilemine düşmüştü. genel kanaatleri istanbul'a yürüyeceği idi. asla musul'a yürümesini de istemiyorlardı.
mustafa kemal musul'da 150 bin ingiliz askerinin olduğunu biliyordu.musul'u öteledi istanbul'a yürüdü.bunu gören ingilizler de fazla zorlamadan istanbul'u bırakmaya dünden razıydılar zaten.nitekim lozan sonrası istanbul'u terkettiler.
elbette istanbulda birkaç bin ingiliz askeri varken hem istanbul'a hem de musul'a yürümek mümkündü. ama gücü ancak düşmanı anadoludan atmaya yeten türk ordusunun 150 bin kişinin beklediği musul'a yürümesi o an için gerçekçi bir hedef olmazdı.
özetle beklenen oldu. türkler istanbul'u hedefledi.ingilizler de musul'a yürümediği için dünden razı biçimde istanbul'u bıraktılar.
osmanlı devletini yıkmak ve ileride kurulacak israil ülkesi için amerikadan daha yakın bir müttefik yaratmak için önce "modern" türkiyeyi kurdurdular. aksi takdirde yüzyıllar sürecek bir "konstantiniyyeyi tekrar fethetme" sevdasını islam dünyasına vereceklerdi ve bu sayede filistin topraklarında ortaya çıkarılacak bir israil devletine asla izin verilmeyebiliecekti.
atatürkün yurtdışı ülke milletlerine hitaben verdiği ilk mesaj da "muhterem amerikalılar" sözleriye başlayan amerikanın yancısıyız gardaş söylemidir. orada verilen mesaj amerikalı milletlere değil bileakis amerikayı kuran free masonlara hitaben söylenmiştir. en azından bende böyle bir intiba bırakmıştır.
siz ingiltere olsanız ve tekrar romayı yani istanbulu fethetseniz tek mermi atmadan bırakıp gider misiniz?
bu arada amerikanın kuruluş hikayesini belgesel olarak inceleyebileceğimiz "history channel amerikayı kuran masonlar" belgeseli de youtubelerde mevcudtur.
ingilizler siyaseten hiçbir menfaati olmadan işgal ettiği yerleri terketmemiştir. milli mücadele savaşında kazanılan yunan harbi sonrasında ingiltere kemal'le ortadoğuda tampon bir devlet için anlaştığı bilinen bir gerçektir. verilen tavizler arasında kaybedilen petrol bölgeleri musul ve kerkük, 12 adalar, batı trakya gibi avrupa için stratejik yerler bir daha istenmeyecek buna mukabil osmanlı yerine laik ve batı merkezli bir devlet kurulacaktı. yoksa süper güç ingiltere kemal'den korktuğu için bırakıp gitmedi istanbulu'u. siyasetin yeryüzündeki şeytanı olan bir devleti harpte yensen ne olur ki. gördük lozan'daki masa başı kepazeliklerimizi. bir de zafer diye yutturdular yıllarca halka.
ingilizlerin, her zaman ortadoğu'da halkların cahil kalmasını ve kolayca yönetilmesini sağlamak için islamiyet'i desteklediğini bilmeyen cahillerin olanca cehaletleriyle yorumladığı sebeplerdir.
gerçek, sevr'i imzalayan padişah yüzünden kolay lokma sandıkları türk toprağı paylaşımını ellerine yüzlerine bulaştırdıkları için kaçmak zorunda kalmalarıdır.
Silah ve cephane desteği verdikleri piyonlarının yenilmesiyle bir nevi yenilmiş olmaları, ingilizlerin 1. dünya savaşında kaybettiği vatandaşları nedeniyle kendi halkı tarafından ağır eleştirilen olması nedeniyle başka bir ciddi kaybı göze almamasıdır.
Çanakkalede inanılmaz prestij kaybeden ingiliz donanması ingiliz iç siyasetini de olumsuz etkiledi. Yunanlıları destekleyip sahaya sürmeleri özünde buna dayanıyor. Sonra itilaf bloğu çatladı çünkü ingiltere batı anadoluda güçlü italya yerine kendi güdümünde yunanistan isteyince italya küsüp bizi destekledi. Rusya bizi destekledi. Fransa ermenilerin başarısızlığını gördü. Sonrasında kararlı bir türk ordusu ile savaşıp kayıp vermek istemediler.
