insanlar incinmesin diye allah'ı incitiyoruz. yazık bizlere. kendimizden değil ilahi olandan taviz veriyoruz. kendimizden, benlikten feragat, fedakarlık, taviz çok zor. allah'a yani ebedi, sonsuz olana, karşılıksız verene karşı kendimizi yani dünyevi işleri, sınırlı olanı, ölümlü olanı yeğliyoruz haşa. allah'a rağmen. belli ki hesabımız çetin olacak.
ruhsal anlamda incinmek olanının, hiçbir şekilde tedavisi olamaz denilendir, geri dönüşüm kutusuna atamazsınız yaşadıklarınızı. hayat, her zaman incitenlerden yana... incinmek zaman kaybı, incitenler incitmeye devam edecekler ne de olsa...
hic beklemdiginiz anda balyoz gibi kafanıza inen unutmaya calıstıkca pesinizi bırakmayan, kasidikca kanayan, kanadıkca sızlayan hic kapanmayan kapatmaya calıstıkca sinsice kasınan asla gecmeyen sadece zaman icinde bu sızıyla yasamayı kabullendirendir.
