derinden gelen seslerden esinlenen zeki insanların yapabildiği ve anlayabildiği espri türü...
örn:
a - adın ne?
b - cennet. (espri burada yerine oturmuştur fakat a şahsı "cuk" sesini halâ duymamıştır)
a - ama cennet kız ismi.
b - ben erkek ismi demedim ki? (b şahsı ..şak geçmeye başlar)
a - ama cennet dedin.
b - evet.
a - senin adın cennet mi ki?
b - hayır.
a - haydaaa... (işte ölümcül darbeye son adım)
b - ulan, hıyar mısın? aç google'u "adn" yaz da gör. olmadı uludağ sözlüğe bak.
a - ??? (inanın ki a şahsı google'da "adn" değil "adın" kelimesini arayacak)
Şair Nefi bir toplantıda konuşurken, düşmanlarından biri içeri girmiş, fakat herkese selam verdiği halde kendisine:
-Merhaba canım! demiş.
Nefi durur mu? Hemen cevabı yapıştırmış:
-Derhal çıkıyorum.
şair zati bir gün, her zaman alışveriş yaptığı memi efendiye gider ve mürekkep ister. hokkasını uzatır ama memi efendi oralı olmaz. çünkü zati'nin borcu birikmiş fakat ödeyecek durumu da yoktur. o arada dışarıdan gelen medreseli bir çocuk memi efendiden mürekkep ister. uzattığı hokkayı hemen alan memi efendi çocuğa hürmetler ederek;
- oo, evladım hoşgeldin. nasılsın? hocan nasıl?
vb. sözler söyler. mürekkep kazanının dibine kepçeyi daldırarak mürekkebin en koyu en güzel yerini çocuğun hokkasına koyar ve çocuğu gönderir. sıra zati'ye gelince, asık suratla onun da hokkasını alır ve istemeye istemeye doldurur. ama kazanın en üst tarafından, karıştırmadan ve dupduru şekilde... afedesiniz, sidik kıvamındaki bu mürekkeple ne yapacağını bilemeyen zati çok gücenir ve cevabı yapıştırır;
---- mürekkepçi memi efendi.
---- bilmem o sabi senin nen olur.
---- ona koyuverirsin.
---- bana duruverirsin.
