insanların peygamberine soytarı, kitabına saçmalık diyeceksin sonra da aynısı sana yapıldı mı canın acımayacak!
yok öyle yağma.
inançsızlığına, Allah katında beş para etmeyen vasfına saygı duyulmasını istiyorsan sen de saygı duyacaksın.
yok ben duymam dersen, dağlar tepeler ırmaklar senin olsun kuzum, bir şey dediğimiz yok. sadece sen de saygı bekleme yeter.
saygı gibi yerine göre fazla izafi olabilen bir duygunun tek taraflı olması beklenen durumlarda sıkça kullanıldığı gözlenen ve ziyadesiyle rahatsız eden salvo.
inanmayan insan neye saygı duymalı? diye sorarak başlamak en mantıklısı sağlama noktasında.
inanan insana mı saygı; inanan insanın inançlarına mı?
geçen gün işe geç kalmış olmanın telaşı ile edirnekapı'dan atladım metrobüse ve kulaklarındaki kulaklıkta deyim yerindeyse "bangır bangır" şarkı çalan bir genç elemanla hemen yan yana koyulduk yolculuğumuza. önce "etrafı rahatsız etmesi" hasebiyle uyarasım geldi elemanı, sonra hemen arkamda bağıra çağıra konuşan kırmançileri, oturduğu yerden her sözcüğün başına "ay" getiren hafif mutaassıp ablaları gördüm, vazgeçtim.
o sırada kendini parçalayan bir bıyıklı abi gürleyiverdi oturduğu yerden "ayıp arkadaş, mezarlıktan(şehitlik) geçiyoruz" diyerek. o da haklıydı kendince. tepkisiz baktım yüzüne, orada yatanları düşündüm bir an. niye yatmışlardı orada? ne anlam ifade ediyordu? hayır, arkamdan gelen konuşmaların sahipleriyle alakalı değildi düşündüklerim. öylece merak işte... hani askere gittiğinde "aferin sana", vurulup da toprağa düştüğünde ana-babana "başınız sağolsun" demekten gayrısını yapmayan bir kurumun, nesini savunup, neyini kollayabilir ki insan gönüllü olarak? o yüzden zaten yasa var ya, "sike sike" gideceksin askere. ya yoksa da "imamın ordusuna" katılıp, en pembesinden alacaksın teskereni. kanun, bunu diyor arkadaş; ben ne yapayım?
sonra abiye bir daha baktım, yanındakine "şimdiki gençlerin ne kadar saygısız" olduklarını haykırıyordu tam o sırada. "pardon" dedim, "biraz kısık sesle konuşmanız mümkün mü?". o anda anladı belki hatasını ve sustu ama aklımda takılı kaldı şimdi. bilmem kaç milyon yıldır, bilmem kaç milyar insanın gömüldüğü şu dünya üzerinde, belki de üzerine apartman inşaa edilmiş pek çok yer birer mezar ve oralarda terli terli, buğulu buğulu sevişiyor insanlar. hayır, bu ayıp bir şey değil aslında yalanlamak saçma olur, sevişilmese o abi dahil şimdi hayatlarını sürdürebilen insanlar olmazdı.
yani demem o ki saygı dediğimiz şey karşılıklıdır, kazanımdır, miras kalmaz, hak olarak devralınmaz, veraset ilamı ile paylara bölünmez.
saygıyı, kazanırsın ve bunun başka yolu yok. hani işin ucuzuna kaçıp da "saygı duy arkadaş inanmıyorsan da" diyemezsin. bunu demek için önce ve en başta senin, inanmayana saygı duyman gerekir, ki sonrasında saygı görebilesin, temelin üzerine inşaatını yapabilesin.
misal ben hiç denk gelmedim hazreti peygamberin gidip de birilerine "saygı duyun inanmıyorsanız bile" dediğini. hani bu hâkirlikle alakalı bir durum falan da değil. misâl savaş esirlerine hiç dayatmamış "saygı duyacaksınız" diyerek ve "okuma-yazma, ilim-irfan bilip de öğreteni" serbestlikle, özgürlüğüyle mükâfatlandırmış ve insanlar işte bu noktada "saygı" duymuş ve geri dönüp de "ne olur, yanında olalım" diyebilmişler.
yoksa topunu silivri'ye tıktırsan da, anüsünün kılcal damarlarını yırtsan da nafile arkadaş.
"ramazan'da içki mi içilirmiş?" içilir arkadaş. adamların, noel'i ile ramazan birbirine denk gelmişse içilir. ve önce senin, saygı duyman lazım. zira karşındakini çekmek senin boynunda borç, itmek ise ne türlüsü olursa olsun haram.
