necip fazıl kısakürek'in muhasebe isimli şiirinden bir dize.
tamamı ise şöyle;
ben artık ne şairim, ne fıkra muharriri!
sadece, beyni zonk zonk sızlayanlardan biri!
bakmayın tozduğuma meşhur bâbıâlide!
bulmuşum rahatımı ben de bir tesellide.
fikrin ne fahişesi oldum, ne zamparası!
bir vicdanın, bilemem, kaçtır hava parası?
evet, kafam çatlıyor, gûya ulvî hastalık;
bendedir, duymadığı dertlerle kalabalık.
büyük meydana düştüm, uçtu fildişi kulem;
milyonlarca ayağın altında kaldı kellem.
üstün çile, dev gibi gelip çattı birden! tos!
sen, cüce sanatkârlık, sana büsbütün paydos!
cemiyet, ah cemiyet, yok edilen ruhiyle;
ve cemiyet, cemiyet, yok eden güruhiyle...
çok var ki, bu hınç bende fikirdir, fikirse hınç!
genç adam, al silâhı; iman tılsımlı kılınç!
işte bütün meselem, her meselenin başı,
ben bir genç arıyorum, gençlikle köprübaşı!
tırnağı, en yırtıcı hayvanın pençesinden,
daha keskin eliyle, başını ensesinden,
ayırıp o genç adam, uzansa yatağına;
yerleştirse başını, iki diz kapağına;
soruverse: ben neyim ve bu hal neyin nesi?
yetiş, yetiş, hey sonsuz varlık muhasebesi?
dışımda bir dünya var, zıpzıp gibi küçülen,
içimde homurtular, inanma diye gülen...
inanmıyorum, bana öğretilen tarihe!
sebep ne, mezardansa bu hayatı tercihe?
üç katlı ahşap evin her katı ayrı âlem!
üst kat: elinde tesbih, ağlıyor babaannem,
orta kat: (mavs) oynayan annem ve âşıkları,
alt kat: kızkardeşimin (tamtam) da çığlıkları.
bir kurtlu peynir gibi, ortasından kestiğim;
buyrun ve maktaından seyredin, işte evim!
bu ne hazin ağaçtır, bütün ufkumu tutmuş!
kökü iffet, dalları taklit, meyvesi fuhuş...
rahminde cemiyetin, ben doğum sancısıyım!
mukaddes emanetin dönmez dâvacısıyım!
zamanı kokutanlar mürteci diyor bana;
yükseldik sanıyorlar, alçaldıkça tabana.
