daha hayatın tozunu yutmamış;ilk okul sıralarındayken dedelerimizin,ninelerimizin,büyüklerimizin anlattığı ve içinde devler,inler,cinler,cüceler geçen kendi içinde senfonik fakat dışardan pek te uyumlu olmayan yazı dizileri.anlatılan masalların sonunu bi heyecanla beklerken bir yandan gerçek hayatla muhasabe edebilme olgusunu ortaya çıkaran durumdur aynı zamanda.sonucunda hep inandık,hep inandık ve hep inanacağız.
