insanı hayattan soğutan yegane olgu.inanç, yaşama ve hayatı hissetmek adına insanoğlunun içerisinde bulunması gereken en önemli yapı taşı , kontrol mekanizması ve iç işleyişin anahtarıdır. inanç derken tabii sadece tanrı ile sınırlandırmamak gerek. hayat ve insan karşılıklı refleksi ve bu refleksten doğan sonuçlar inanç mekanizmasının dibini kazmaya veya insanı yüceltmeye başlar. inanç ve hayatın akışı tıpkı uzay-zaman gibi birbirlerine tümleşik şekildedir. nasıl ki uzay-zaman birbiri olmadan düşünülemiyor ise inanç- hayat ta aynı şekilde birbiri olmadan düşünülemez.
kendini adama , başarılı olma , konsantrasyon , ahlak ve sosyal ilişkileri düzenleme adına inanç katalizör bir etken madde gibi davranır. eğer bir durum karşısında inancın tam ise diğer etkenlerde doğrudan söz konusu durum karşısında yerini alır. eğer bir iş karşısında inancın tam ise kendini adarsın , başarılı olursun , konsantrasyonun olur ve sosyal hayatta insanların gıpta ettiği bir kişi haline gelirsin.
diğer taraftan inancın yok ise tembellik ve sonsuz özgürlüğün kapılarını aralamış olursun.
Sosyal ilişkilerde kendini geri çekmeye, önceden kafa yoran konuları daha derinden ve daha acılı hissetmeye, olur olmaz her şeyi sorgulamaya başlamaya, insanlara güvenmeyip her hareketinden kuşkulanmaya ve daha bir çok sosyal ve bireysel hayatı kötü etkileyen durumlara temel oluşturur.
Bu saydığım açılardan bakınca kötü bir olay gibi gözüküyor ama kendi üzerimde gözlemlediğim kadarıyla yaratıcılık en çok bu dönemde gelişip farklı bir boyut alıyor. Tartışılabilir etkileri olan bir durumdur yani.
