daha doğrusu komşum. burada zırvalayan, yok "ateistim ne var" bakınızları veren malları gördükçe aklıma geliyor. hayır neyin mücadelesini veriyorsun anlamıyorum ki afedersin ama sike sike imana geleceksin kardeşim.
o evde doğdum ben. burada da öleceğim herhalde. mehmet adında 45 yaşlarındaydı komşumuz. kendisi ne cumalara gelir ne de orucunu tutardı. babam mehmet amcayı kibarca ikaz etmesine rağmen bir türlü hak yolunu bulamıyor gece geç saatlere kadar oturup içki içiyordu. bu durum yıllarca böyle devam etti ta ki mehmet amcanın kanser olduğunu öğrenen kadar. mecburiyetten içkiyi bıraktı ama hala birşeyler eksikti onun için. bir gece evde otururken kapı çaldı kapıyı babam açtı ve mehmet amca nemli gözlerle karşısında dikiliyordu. babam mağrur bir edayla mehmet amcayı içeriye davet etti ve benim odadan çıkmamı rica etti. ben de odadan çıkıp mutfağa bekleye gittim aradan 15 dakika geçmişti ki salondan mehmet amcanın bağıra bağıra kelime-i şehadet getirdiğini işittim. koşarak salona gittim mehmet amca babama sarılmış ağlıyordu. mehmet amcanın omzunun üstünden babamla gözgöze geldik bana gözlerini kapatıp "ölüm korkusu herşeye kadirdir evladım" der gibi bakmıştı.
kıssadan hisse gün gelir ölüm korkusu bile sizi imana getirir bay ateistler. o zaman beni hatırlayın olur mu?
