söylemek istediğini, söyleyeceği lafı, direkt söylemeyen ya da söyleyemeyen kişilerin, neden bu şekilde bir anlatım tarzını seçtikleri, hatta neden bunu alışkanlık haline getirdikleri ve bu kişilerin kişilik yapılarıdır. imalı konuşan kişiler, söyleyeceklerini direkt söyleyemezler. çok zor bir olay için ya da kendilerini alakadar eden- etmeyen bir şey için birine karşı imalı şekilde konuşurlar, cesaretleri yoktur. başlangıçta varsa da zamanla bu körelmiştir. kendilerini alakadar etmeyen konularda konuşanlar da vardır. onlar da herkesin işine burunlarını sokmaktan kendilerine bakamazlar. karşıdaki imayı anlasın ya da anlamasın çok da önemli bir konu değildir. önemli olan, bu imalı konuşanın neden öyle bir yolu seçtiğidir. adamın doğru anlaması ya da yanlış anlaması gibi bir durum da geçerlidir imalı konuşmalarda. demek ki senin söylediğin çok da önemli bir şey değil ki anlaşılıp anlaşılmamasındansa senin imalı konuşman daha ön safhadadır. kısacası bu tip kişiler, her şeye burunlarını sokan, cesaretsiz ve konuşmaya eğilimli kişilerdir. bazı toplumsal extrem durumlar da olabilir, direkt söylenecek şeyi söyleyemeyip üstü kapalı konuşmayı gerektiren. bunlar bu gruba dahil edilmeyebilir. konuşmasa da olur, ama konuşacaksa da söyleyeceği lafı imalı söyleyenler bu lüzumsuzlar sınıfındandır.
örnektir : abicim şimdi işyerinde herkesin içinde geç kalan arkadaşa, direk laf söylenmezki. bir mesaj da vermen lazım.
her insan bazen imalı konuşma ihtiyacı hisseder, ama bazen. eğer bunu bir alışkanlık haline getiriyor ise,
ne demişler istediğini söyleyen, istemediğini işitirmiş. bu kardeşimizin kişilik yapısı, sopa yemeyi hak etmiştir.
