küçük bünyelerin yaşadığı bitmek bilmeyen olaylardır. herkesin bir döneminde yer edinmiştir bunlar, kolay kolay akıldan çıkmazlar.
ilkokul 1.sınıf
öğretmen- bu soruyu bulan var mı?
sınıf- yoook öğretmeniiiiiim!
cool adam- var!
sınıf- huuuuuh!
öğretmen- oooo!
ilkokul 2. sınıf
sınıfın en güzel kızı buse'ye tüm sınıf aşıktır. ama onun tek sevdiği cool adam'dır.
buse- acaba bugün hangi erkeği peşime telef etsem?
sınıftaki erkekler- beni! beni! beni!
cool adam- buse! ayakkabılarımı bağla.
buse- tabii ki ne demek?
sınıftaki erkekler- huuuuuh!
ilkokul 3. sınıf
sınıflar arası futbol maçı yapılacaktır. tüm kızlar futbol maçını izlemek için tribüne çıkmıştır.
cool adam- kızlar böyle kültürsüz şeyden zevk mi alacaksınız? gelin hepinize birer hamburger+kola ısmarlayayım da karnınız doysun.
kızlar- oooo cool bitanesin!
erkekler- yuuuuuh!
ilkokul 4.sınıf
ingilizceye yeni geçilmiştir.
+ evet çocuklar what is your name? bu kadar basit cevap verin artık!
cool adam- ben veririm hocam!
+ evet cool.
cool adam- my name is cool adam!
kızlar- huuuuuh!
cool adam- o yeah say again!
kızlar- huuuuuh!
ilkokul 5.sınıf
evet arkadaşlar artık okul bitiyor. ilkokul bize ne öğretti?
kızlar- cool adam'a aşık olmayı.
cool adam- huuuuh!
hikaye böyle sona erdi işte, şirin yıllardı tabii.
5. sınıfta hıçkırık tutmuştu. tutmak zorundaydım ve sürekli zıplıyordum oturduğum yerden. öğretmen zıpladıkça sıranın çıkardığı gıcırtıyı duymamak için kalk ayakta hıçkır dedi. fena rezil oldum.
bi gün bizim sınıftan bi oğlan yan sınıftan bi kıza abayı yakmış. yan sınıf da, bizim sınıfa haber saldı:
- lan bu şerefsiz bizim sınıfın namusunu kirletiyo; bak sahip çıkın, koruz, çıkarırız vs.
kafa kafaya verdik abi, yan sınıfın talebini haksız bulduk. öyle ya, oğlan bizim oğlan, sever de döver de, kıralı da karışamaz. (mantık aynen bu)
biz de haber saldık:
- o iş öyle diil. siz cuma günü okul çıkışı şurdaki parka bi gelin de kozumuzu paylaşalım..
onlar da haber saldı:
- tamam lan, gelmeyen ipne olsun...
çarşamba, perşembe derken, cuma geldi. biz bu arada adam paylaşımını yaptık tabii; kim kime dalacak, kim kimi ısıracak...
neyse, cuma sabahı oldu bi baktık ki manzara tufan: yan sınıfın veliler (20 -30 kişi) müdürün kapısında toplanmış, bizi şikayet ediyollar.
nası dayak yedik o gün, nası dayak yedik; eşşek sudan gelinceye kadar.. ilkokul üçteydik sanırım.
o diil de lan bütün ödlek tipler yan sınıftaydı ya. hatırladıkça gülerim...
yan sınıfta serdar diye bi çocuk vardı, kızların baş belası, sürekli kızların arkasından sessizce yaklaşıp öperdi. haftada birkaç kere bizim sınıfa da baskınları olurdu. kapıdan biri -serdar geliyoo diye bağırır, tüm kızlar kaçışırdı. bense hiç oralı olmazdım. aynı zamanda mahallemizin bir ferdiydi serdar, bana yamuğu olmazdı, olamazdı!
okulun ilk günüydü..evet ilk kez görüyordum sınıfı okulu öğretmeni..
1.sınıftaydım.annem ve babam sınıf kapısının ardında beni bekliyordu.onların orda olduğunu biliyordum fakat içimde bir yalnızlık yok değildi.
yine de sınıf arkadaşlarıma karşı hiçbir kin,nefret,kan,ihtiras,kötü emel..(şaka) beslemiyor aksine sempati de duyuyordum.
karşımdaki kız(o zaman ki adıyla miray-bunu diyorum belki isim değiştirmiş,ölmüş,göbek adını nufüsa geçirmiştir.amma abartım.-)arkamda oturan kıza (buse) bisküvi uzatmam için bisküvi paketinden bir adet çıkartıp verdi. o an dediğini anlamamıştım ki aldığım gibi ağzımdan içeri atmıştım.kız şaşırarak:
-şey buse'ye ver demiştim.
bense utançtan kıpkırmızı olduğumu var sayıyorum:
+aaa kemküm şey ben özür dilerim bana verdin sandımdımda.
-sana da vericektim zaten(en güzel kırmama bahanesi hani)şi̇mdi̇ hemen şunu buse'ye ver!!!!!(buse 3 gündür bişey yemedi heralde diye düşündüm)
+ha taaaam.
o an çok utanmıştım.o gün bugündür kimseden bisküvi yemem ben.
