sınıftaki çocukların neredeyse tamamı sınıftan çıkmakta olan velilerinin arkasından ağlarken ağlamayan hatta biran önce çıkıp gitsinler diye bekleyen 3-4 çocuktan birisi olduğum gündür. o günden belli idi zaten anormallik olduğu..
mutlak sorumsuzluğun bittiği, yalnızlığın, kendi ayakaların üzerinde durma zorunluluğunun başladığı gündür.
zırıl zırıl ağlayan yeni cicili bicili arkadaşlarıma şaşkın şaşkın bakarken, onlar gibi olmamam gerektiğini düşünerek annemi sınıfın önünden resmen kovmuştum. ama yine de beklemiştim oralarda bir yerlerde beklesin beni, sınıftan çıkınca sarılsın bana, nasıl geçti ilk dersin diye sorsun. beklememişti.
üzülmüştüm tabi, ağlamıştım hatta bir köşede. güya istemiş ki kendi ayaklarım üzerinde durmayı öğreneyim. meğer arkadaşlarıyla okey oynamaya gitmiş benden sonra. herkes ikinci gün susmuşken ben başladım bu sefer ağlamaya, sırf annemi çağırsınlar okula, o ilk günün acısı çıkartayım diye. kim la bu salak, ikinci gün ağlanırmıymış bakışlarına aldırış etmeden zır zır ağladım gözlerim kan çanağı.
ilkokuldaki ilk günümde tahtaya kaldırılıp şarkı söyletildiğimi bugün gibi hatırlıyorum. şarkı derken; "komşu komşu huu huuu, oğlun geldi mi geldi" ile başlayıp "mini mini bir kuş"la biten bir potporiden bahsediyorum * . eğitim hayatımın ilk günü şarkı türküyle başladı, sonraki yılları varın siz düşünün * .
insanın kendini yalnız hissettiği ilk andır belki. babamın elini bırakmak istememiştim ağlamıycam diye o minik halimle gurur yaparken, yaşlar yağmur tanesi gibi inadına boşalıyordu bana rağmen.
sonra ilk öğretmenimin babacan elini keşfettim. bu, nevzat öğretmen idi. sürekli sulu göz halime takılarak derse devam etti bir süre. ilk sıraya beni oturtarak sürekli takipteydi. her ödevime o kısıtlı maaşı ile ödül vererek okulu sevdirdi bana. tam 2 yıl baba-kız olmuştuk. ve sonra babamın tayini ile ayrılık...geçenlerde vefat etmiş benim nevzat babam. nur içinde yatsın.
okula giderken :
-ananeağ annem gelmezse ben okula gitmiyom okimicam ben eiyyy uhuhuhu (cocuk aglamasi yaptim lan size :d ) ~ iyi gitmezsen gitme otur evde dayinlar gibi eşek ol, okuma sende okuma yavrum lanet gelsin buyugunuze kucugunuze nedir çektiğim, ellerin çocuklari heveslenir bizimkiler kacar
*arkadaşlar size karnını hoplata hoplata ağlayan anane aglayisi yapamiyom :( affedin
okul esnasinda:
tuvalet nerde abla?
okul bitti mi eve mi gidiyoz abla?
tuvalet ne taraftaydi abla?
uhuhuhu
noldu küçüğüm ?
sınıfi kaybettim abla uhuhu
kafa zehir tabi bi yandan.
kararim kesin, annem gelmezse eve gitmicem. o alcak beni.
hih aglamaya bile hazırım.
okul çıkışı:
ananem de gelmedi :(
sinif arkadaşımın annesi komşumuz vardi ona tembih etmis hüseyini de al diye :(
arkadaşlar bütün nazımı cilvemi karima sakliyom bende napiim amk :d
hani sair demis ya once op sonra doğur beni diye
heh benimkinin bir de buyutmesi gerekecek beni :d
ehehehe hemen de benimki oldu :d evet menim men men men men :d
annemin hastane de babamın da çalışmak için istanbul'da olduğu bir dönemde gittim okula. ilk gün amcam götürmüştü okula ve sınıfa girmemi beklemeden "bak senin sıran burası burada bekle ve arkadaşlarınla beraber gir" deyip gitmişti. üzerimde benden 2 beden büyük siyah önlük ve kocaman bir beyaz yaka vardı. herşey sınıfa girene kadar normaldi ama sınıfın önünde annelerin çocuklarını öpüp koklamasına, sarılmalarına dayanamamıştım benim annem hastanede yatıyordu çünkü. tutamadım kendimi ve ağladım hüngür hüngür. 3. dersten sonra da okuldan çıkıp eve gittim, akşam da amcamdan bir kamyon dayak yedim. ne günlerdi.
ilk ders türkçedir sonraki ders matematikmiş ancak ben bilmiyorum alçak sülüman benim türkçe defterini görünce bana tokat attı daha ilk gün( o andır benim matematikten daha tanışmadan soğumam)ağlayarak
-seni anneme diyeceğim sözünü hiç unutamam .
