öğrenciye büyük gurur, öğretmene başarı hissi, aileye mutluluk ve dinleyene yarılma isteği veren olay. öğrenci şiirdeki her mısranın sonunu garip bir ahenkle uzatır, onu şarkılaştırır adeta. ayrıca tek bir nefeste tüm şiiri okuma çabası da alkışlanasıdır, suratı mosmor olsa da bir daha nefes almak istemez, bir kere durursa bir daha kimse dinlemeyecek, şiir bitti sanacaklar diye düşünür. ama her zaman iyi hatırlanır bu tür etkinlikler, kardeşlerimiz de bayram fotoğraflarını hala saklarlar.**
şiir okurken vücut dili de kullanırlar,
bayraktan bahsederken kol havaya kaldırılır,
vatandan bahsedilirken kol havaya kaldırılır,
Atatürk'ten bahsedilirken kol havaya kaldırılır,
şehitlerden bahsedilirken kol havaya kaldırılır,
şiir okuyacağınızı eve söylediğiniz andan itibaren , her gelen misafire pipi yerine bayramda okuyacağınız şiiri okumakla görevlendirilirsiniz ki bu size yeterince bir eziyettir ama yetinmez ebeveyn denen o kutsal varlıklar. şiirin okunacağı sabah size sesin daha gür çıksın diye çiğ yumurta içirerek ve en jan janlı cicilerinizi giydirerek okula getirirler. okuduğunuz şiirden sonra ağlaşma faslı vardır ki sanırsınız o an kainat güzeli akan boyalarına rağmen annesine sarılmış salya sümük ağlıyor.
bazı istisnalar dı$ında hiçbir öğrenci bu görev için atlamamı$tır. bu görevlerin %99'unu hoca vermi$tir buna... daha o ya$larda üzerine yüklenilen sorumluluk duygusu, $iir ezberlemek burada sorumluluktan kasıt, psikolojik yıpranmanın ilk adımıdır. ileride o masum çocuk resim öğretmeninden el i$i ödevi, i$ eğitimi öğretmeninden halı-kilim dokuma ödevi alacaktır. 100 tonluk baskının ilk ayağındadır.
