mükemmel bir ilkokul öğretmenim vardı.
bugün üniversite okuduysam, çoluk çocuk geçindiren, ülkeye katma değer sağlayan bir vatandaşsam, onun bunda emeği çok büyük.
kendisi Bulgaristan göçmeni bir türk kadınıydı. güçlü, kararlı, idealist, harika bir insandı.
bir öğretmenden önce bir insandı.
Hayriye hocamın ellerinden öpüyorum.
keşke oğlum Mustafa Kemal de öyle bir öğretmene sahip olsa.
en sevdiğim özelliği, boş kaldığımız zamanlarda bize matematik problemleri sorar, 10. problemi yazdırırken de hep 10 ve son derdi:)
ilkokul 1 öğretmenimizin ağır bir hastalığı vardı. ameliyat olmuştu. o nekahet dönemini evinde geçirirken biz öğrencileri olarak kendisine ayrı ayrı geçmiş olsun mektubu yazmıştık.
ben mektubumun sonlarına doğru şöyle bir ihbarda bulunuşum öğretmenime "öretmenim dün ali bana tükürdü"
bu karıdan çok tokat yedim çok ayrımcılık yapardı. sonra imran hoca geldi herşeyi ispitliyordu bizimkilere ama yinede iyi kadındı feni onun sayesinde sevmiştim.
Şu anki iyi matematik temelini kendisine borçluyum fakat kendisinin bizi sevdiğini hiç düşünmüyorum. Seviyorsa bile belli etmiyordu. O zamanlar dayak cennetten çıkmaydi sanırım. Dövmedik insan bırakmazdı sınıfta. Ruhsal sorunları olan biriydi ve bunu bize yansıtırdı. Yan sınıfın öğretmeni çiçek gibiydi kuzenimin sınıfında onu çok severdi öğretmeni.
