Hocam ben şeref, 317 şeref. Sizi nasıl unutabilirim ki? Soğuk kış günlerinde beni yatağınıza aldınız. Sıcak yaz günlerinde bana klimanızı açtınız. Beni besleyip, büyütüp, okuttunuz. Hakkınızı asla ödeyemem. Verin o muhterem elinizi öpeyim.
5. sınıfa kadar okuduğum hocamla hâlen görüşmekteyim ama sonrakilere söylemek istediğim çok şey var. Ya da hayır, göstermek istediğim çok şey var. anlatsam anlamazsınız çünkü. ama şimdi görseniz tanır mısınız ki? tanıyamayacağınız kadar değiştim. zamanında hiç olmadığım kendimim şu an. tanıyamayacağınız kadar kendimim artık. fikirlerim tamamen bana özgü. sizin beni tanıdığınız zamanlarda kabul görebilmek için her şeyi sindiren küçük bir kız çocuğu vardı, kendisinin olmayan fikirleri sırf kabul görebilmek için savunan. Şimdiyse herkese rağmen tek başınalığının farkında bir insan. Keşke böyle tanısanız beni. inanmıyordunuz bana biliyorum. Hep o çitli alanda yaşayacağımı sanmıştınız belki. belki de acımıştınız bana bilmiyorum. bir önemi de yok zaten. ama görseydiniz iyi olurdu. sizin için...
