Hiçbiri ile aktif görüşmüyorum üstelik bir çoğuyla aynı semtte oturmama rağmen.
Aslında hepsi de düzgün insanlar oldular zamanla büyüdükçe, çocukken it olanlar dahil. En samimi olduklarımdan biri zaten amerika'da, saat farkından dolayı ben gece 4'te falan uyanık olduğumda denk gelince konuşuyoruz arada.
Ama şunu fark ediyorum mesela 6-7 senedir görmediğim bir ilkokul arkadaşıma yolda falan rastladığımda 10 saniyede geyiğe bağlayabiliyoruz. Sanki hiç araya zaman girmemiş gibi ilginç.
hala görüşülesi bambaşka arkadaşlardır, çocukluk döneminin vazgeçilmez arkadaşlarıdır, özlenen arkadaşlıktır, lise arkadaşından daha iyi olan uzun vadeli arkadaşlıktır.
bir zamanlar merak edip facebook gurubunu bulduğum, lâkin sonrasında ne işim olur lan bunlarla, zaten zorunlu olarak bir araya geldiğimiz saçma yıllardı diyip, ardından guruba katılmaktan vazgeçtiğim, fakat %75'inin evli olduğunu görünce ufak bir dumur yaşadığım eski anlamsız arkadaşlar.
yaş 30, acelem yok. çocuk falanda bana göre değil. baba olmak zor. bende 36-38 gibi evlenmeye kalksam bile, çocuk istemediği takdirde karım rahatım.
ordan 40-50 yaşlarıma kadar güzel güzel yaşasak, eh 50-60 yaşlılık evresi. işte ebeveynler genelde neden çocuk yapıyor yaşlanınca kendilerine bakılsın diye birazda. eeeh napalım 60-70 oluncada ufaktan dine yönelirim, 70-80 gibide artık giderim bu diyardan. ama önce sigara içmeyen eli yüzü düzgün, sevimli, hoş sohbet bir kız lazım. bakalım hep nasip kısmet işleri bunlar. vakti saati gelince vuku bulur. çok da zorlamaya gerek yok.
Tanım: Kişinin zorunlu şekilde random olarak bir araya geldiği ilk mektep arkadaşları.
o değilde gurup kurulmasına taktım. bu gurubu kuranda okulun en sessiz sedasız, kediden farksız adamıydı.
nasıl bir şey bilmem ki. yüz yıl yaşasam aklıma gelmez. ne dedi acaba ilk; "eski takımı bir araya toplamalıyım, bir gurup kuralım bakalım seneler geçti kim naptı hiç haberimiz yok"
nasıl bir çaba ve merak bu lan ?
hiçbirinide sevmezdim. gurubu biraz okudum biri diyor;
a kişisi "ay reyhan öğretmene gidemedik bu sene, ay toplaşalım"
b kişisi "ya evet ben fransadan döneyim, ayten de ispanyadan gelsin bir ziyaret edelim reyhan öğretmenimizi
c kişisi "ya lütfen 2 ay sonra olsun anca o zaman icabet edebilirim.
d kişisi "aaa millet ömer de evleniyormuş bu yaz oooh evlenmeyen kalmadı nerdeyse
e kişisi "ya valla öyle bi ziyaret şart"
niye şart lan ? noluyo olm gizli bir cemiyet misiniz siz. minnet duygunuzu sikeyim ya. amma kadirşinasmışsınız yahu.
Lise arkadaşlarinin tirnaği olamayacak arkadaşlardir.bugun facebooktan instagramdan baktim tiksindim hepsinden kizlar kasar olmus erkekler de baba parasiyla hava atan p.cler olmuş.iyi ki gorusmemisim.
Gece 11 de sokakta görülebilen arkadaşlar, her ne kadar yıllardır görüşmemiş olsanız hatta hiçbir ortak paydanız kalmamış bile olsa candırlar. ama sorun şu ki konuşacak birşey bulamazsınız ve bir yerden sonra iş boş bakışmalara doğru gider.
En samimi dostlukların kurulduğu,yıllar sonra bile buluşulsa paylaşılacak birçok anımızın olduğu kardeş gibi sıcak boşlukları asla doldurulamayan insanlar.
en yalansız, dolansız, samimi arkadaşlardır. birlikte oyunlar oynarsın, şakalaşırsın ama küslük ya da çıkar nedir bilmezsin. olsa da en büyük küslüğün bir ders saati kadar kısa sürer. teneffüs zili çaldığında kaldığın yerden devam edersin oyununa, kin nedir öğrenmemişsindir çünkü.
lise ve üniversiteye inat en güzel arkadaşlıkların kurulduğu dönemdir ilkokul ve hala o arkadaşlarla görüşebiliyorsanız gerçekten şanslısınızdır. ***
çok sevdiğin, zaman geçtikte her boş anında birinin numarasını telefonundan sildiğin, en sonunda iki üç tanesinin kaldığını görüp mutlu olabildiğin kişilerdir.
çoğunun okul numarasından tut da yazılarına kadar hatırlanırken, seni tanımazlıktan gelebilecek arkdaşlardır.
en güzel yıllardı halbuki.
defterini evde unuttuğu için ağlamalar, **
birisi ittiği için yere düşüp ağlayanlar, *
sonra aklımızca birleşip iten kişiyi dövmeler...
velhasıl kelam güzel günlerdi, birlikte geçirilen.
ama şimdi yabancılaşmak içini acıtıyor insanın.
