ilkbaharın gerçeklikten uzak, insanları kandırmaya yatkın bir mevsim olması durumudur. öyledir de. ilkbahar. her yer yemyeşildir. havaların ısınmasıyla birlikte insanın duygusallaştığı, başka mevsimde "ığğğğ iğrençç" dediği insana bile bir şans verebilitesi olduğu zamanlardır. düğüne gidip zurnaya, hamama gidip kurnaya aşık olunur. iki kelimeyi bir araya getiremeyip konuşamayan insan bile bu mevsimde can yücel olur. akrostiş falan yazar. her gördüğü doğa olayı onu biraz daha şairliğe, edebiyata, felsefeye iter. hep biryerlerde yalnız başına ya da tercihen sevgiliyle bir manzaraya karşı sessizce oturmayı hayal eder insan. güzeldir çünkü. ve güzel olan çoğu şey gibi ilkbahara da sahtedir. evet. bir kaç ayda hayatınızı yönlendiren o manzara yavaş yavaş sarımsı bir renk almaya başlar. sevgiliniz ter kokmaya başlar. oturup manzara izleyen insan, kıçını koyacak gölge bir yer arar olur ve inzivaya çekilir, hayatı sorgulamadan, şiir yazmadan, felsefe yapmadan bekler, bir sonraki sahte ilkbahara kadar...*
