ilk çocuk genelde ilk çocukluk çağında fazla pohpohlandığı için kendini daha zeki görme eğilimi olabilir.
oysa son çocuk en iyisidir, en zekisidir, en tatlısıdır, en endir işte.
Açıklamada da belirtildiği gibi ilk çocuk tam anlamıyla bir acemilik eseridir. Herkesten daha fazla üstüne titrenecek olandır. Anne babanın ebeveynlik deneyimsizliğine bağlı olarak birçok kişilik bozuklugu sürpriz olmayacaktır. Abi ya da abla olması ise durumun tek güzel tarafıdır.
etrafındaki ane baba kayınvalide gibi yakın akrabalar.
alabildiğine mutlu insanlar ve sizin tam aksine alabildiğine gergin olmanız.
hemşirenin "babası nerde" deyişiyle kendinize gelmeniz ve kucağınıza verilen küçücük pembe ve mor karışımı bir renkte yumuk ve kısık gözlü bir yavru.
değişik bir halet-i ruhiye, gülsen gülemezsin ağlasan anlamsızdır. hani çok heyecanlanınca suratınızda anlamsız ve istemsiz mimikler olur ya. işte o an tam da o andır.
ne kendinize benzetirsiniz, nede eşinize. bir tarafına birşey olmasın diye tutmaya kıyamazsınız. "oğlum düzgün tut çocuğu, bak böyle bi elinle poposundan bi elinle sırtından göğsüne yasla. çanta değil o şaşkın" der annanız, utanırsınız. hele babanızla gözgöze gelmek daha bir acayiptir, ikinizde de gurur ve utanma hali vardır. değişiktir.
günlerce inanamazsınız bir çocuğunuz olduğuna.
geceleri haram olan uyku hiç umrunuzda olmaz. kendinize aldığınız bir şey için acaba gereklimi değilmi diye elli kere düşünürken, çocuğunuz için yaptığınız harcamnın lafı olmaz.
ilk çocuğun ilkleri de en az kendi kadar müthiştir ebeveyn için. ilk gözünüzün içine baktığı an, ilk ağlaması, ilk kelimesi, ilk elinizden mama yediği gün..
çocuk iyidir, ilk çocuk bir başkadır. ama şu var ki ikinci de en az ilk çocuk kadar sanki yeni yaşanmıştır. her çocuk ilk çocuktur. çocuk candır, candan bir parçadır.
Ilk goz agrisidir. Butun tecrubesizlikler, hatalar bu cocukta ortaya cikar. Hayata dair anlamli her sey onunla baslar ve devam eder. Candir o.. devami da gelse sadece onunla yasanilan anilar akilda kalir.
her zamn ezilmiş hor görülmüştür.aşırı katı yetiştirilmiş kendisinden sonra gelen çocugun aksine.yemek bulaşık temizlik her bişeyi bilir.küçük kardeşi çay bile demleyemezken.tüm zorlukları rezillikleri o çekmiştir.kardeşi rahat içinde buldugunu begenmiyordur.haa bi de başarılı birisi olmuşsa küçük kardeşi binbir çeşit hilelerle oyunlaarla ailenin gözdesinin kendisi kalması için didinir durur her türlü faaileyet örnek buna uyuşturucu seks düşkünlüğü vs vs sadece birilerinden oysa bizim ilk çocuk garibim güzel bi okulda kısıtlı imkanlarla tek eşlilik çerçevsinde hayatında sessiz bi şekilde yaşamaya çalışmaktadır.küçükken ettiği ahların hepsi kat kat fazlasıyla annesinden babasından çıkmaktadır şu an.
o yuzden her zaman derim tek bi çocugunuz olsun 2 çocugunuz olacagına.ya da dengeyi kurmayı bilin 1 er yıl ara ile dogurun dogutturun.o ilk çocugun aahları çıkar.
ilk çocuk olmak kardeşle yaş farkı fazla ise kıskançlığı maksimum derecede yaşamak ve sürekli küçük kardeşle kıyaslanmak demektir. zira ailenin deneyimsiz zamanlarına denk gelmişsinizdir ve ikinci çocukta artık bilinçlenen aile, size yapılan hataları kardeşinize yapmamak için hususi bir özen gösterir.. siz de melül melül bakarsınız gidenlerin ardından.
Biz iki kardeşiz, anneme göre ben bu yaşımda hâlâ abimi kıskanıyormuşum. Bu kıskançlık değil, ilk çocuğu daha çok sevmen sadece diyorum ama ikna olmuyor.
