ilk kez yurt dışına çıkıldığında yaşanan deneyimdir.
ben almanya'ya ilk gidişimde yaşamıştım, vay beee ne günlerdi, hacım öyle deme, valla zor iş vize almak, kabir sorgusuna çekiyorlar mübarek;
ne işin var?
nereye gidiyorsun?
kimle gidiyorsun?
bankada paran var mı?
sosyal güvencen var mı?
seni kim alacak?
kaç gün kalacaksın?
karıya kıza bakacak mısın?
almancan var mı?
yaa işte böyle, yani demek istediğim: almanya görmüş adamım, kültürümle döverim, ona göre. *
ilk vize deneyimi ekseriyetle can acıtır. şahane birer öğrenciyseniz, hergün düzenli olarak derse giriyor akabinde her akşam evinize/yurdunuza döndüğünüzde notlarınıza düzenli olarak çalışıyorsanız istisnasınızdır, canınız acımayacaktır ama şu anda bu entriyi okumak için pc başındaysanız maalesef kaçarınız yok, çok kötü acıtacaktır.
böyle başladım diye hemen korkmayın çünkü insan buna da alışıyo. vizelere girip çıktıkça, vizeler size girip çıktıkça artık bünye bir zaman sonra hissetmemeye başlıyor. öyle tavşan gibi olayın bitmesini bekliyorsunuz. hatta bundan mazoşist bir zevk aldığınız dönemlerde oluyo ara ara.
sonuçta ilk vize dönemi iyidir güzeldir ama zordur ben gibi tembelseniz. çalışkan bireylerdenseniz merak etmeyin iyi geçecektir çünkü.
not: çevrenizde size ''hocam, ben fazla çalışmıyorum, sınavlardan da süper not alıyorum' diyen denyolar varsa aldanmayın onlara. bir kere çalışmadan süper not alıyorum diyen süper not alıyorsa hakkaten eşşek gibi çalışıyor demektir. öteki türlü yani çalışmadan öyle bir olayın gerçekleşmesi yaşadığımız fiziksel alemde mümkün değildir. boş laflara aldanıp sakın çalışmamazlık etmeyin, benden söylemesi...
böyle bi panik atak tutturur insana. hayatta hiç 2 saat süreli 4 sorulu sınava girmemiş bünyeler için korkutucu gibi görünür. sonra alışırsın, şemsiye girer, çıkar, çıkmadan önce açıldığıda olur bazen, sonra şemsiye müptelanız olur girer çıkar, zamanla tahrip olursunuz pörsürsünüz. kutup ayısını görmüş bahtsız bedevi olmak istersiniz...
