Sonu daima ayrılıkla biten filmin başrolüdür. Yönetmen kaderdir, senaryo umutlar, daha paylaşacak ve yaşanacak birçok şey varken film biter. Hüzün doludur ama elbet unutulur.
"tüm kirliliklerin sebebidir."yıllar yıllar sonra karşılaşırsın bir parkta cafede yolda genellikle.böyle içinden bi sürü şey geçer ama diyemezsin öylece bakar dönersin önüne sen giderken o sana hala bakıyordur hissedersin.bi zamanlar için için yanıp tutuştugun adam-kadın her ne boksa.
edit:keşke arkadaş kalabilseydik ya da ne bileyim bi selamlaşabilme nasılsın diyebilme gibi bi yüzü olsaydı bana karşı.hatta keşke sıkı bi dost olsaydık .isterdim evet .en büyük hata sevgili olmakmış ki hele ki bi taraf aşk bi taraf farklı şeyler bekliyorsa acıtırmış bu kadar.adını dahi hatrlamazdım söyleseler ama o bakışları ela gözleri..
ilk sevgiliden sonra ona hissettiğin şeyleri başkasına hissedemezsin. onun kadar kimseye güvenemezsin. ilk sevgilinin büyük hayal kırıklığı yaşatmasıyla, bütün ilişkilerinde acabayla dolu günler insanı bekler.
Kalbin en değerli köşesindir ilk sevgili. Zaman etki etmez ona. Gülüşü, bakışı, kokusu, her şeyi bambaşkadır. Daha adının ilk harfinde yakar içini kasıp kavurur. O an bir damla yaş dökülür gözlerden. Hep onu hatırlarsın, başkası ile olması seni mahveder. ilk sevgili ilk aşktır. Canım demek yetmez, aşkım demek yetmez ona duyulan hisleri anlatmaya ama ama işte o ayrılık anı koyar insana gitme diyemezsin gidecektir çünkü o. ilk sevgili derinden gelen bir "Aaah"tır içimizi acıtan. Öyle bir ah bir daha kimse için söylenmeyecektir.
5. sinif sevgilimdir. tenefüslerde sirasina çaktirmadan kagit koyulur yada kankalarla o kagit yollanir. ama bütün sene yüz yüze konuşulamayan sevgilidir.
Genellikle çocukluk arkadaşı olur. Ve her an birlikte olan çocukluk arkadaşları hala her an birliktedirler. Dolayısıyla biten ilişki tekrar tekrar küllenir ve ilk aşkın unutulması mümkün değildir.
unutulmaz lan o ilk sevgili. herşey o kadar masumdur ki bu ilişkide ama hiçbirşeyin ilki bizimle birlikte olmadığı gibi ilk sevgilide bizimle değildir.
ilkokul 5. sınıfta yaşanmıştı. utangaçlıktan sadece derste birbirimize kağıt göndererek konuşurduk. babama söylememle birlikte o gün harçlığımı daha fazla verip ona bir şeyler ısmarlamamı istemişti. yine utangaçlığın altında 'aldığım kolayı kim ister' diye sınıfın içinde bağırmıştım. herkes istediği halde zor da olsa kolayı ona vermiştim. bu da böyle bir anımdır. (bkz: unutulmayacak anılar)
yıllardır görüşmediğim, hayata dair ilklerin başlangıcı.
bugün ne tasadüftür elime bir dürbün geçmişti. yıllardır konuşmadığım ilk sevgilim*in evini dürbünle uzun süre izledim. penceresi açık, balkonda beyaz çamaşırlar asılı idi. arabasını değiştirmiş, yeni bir araba almıştı. aklımdan 20 yıl öncesi, siyah-beyaz slayt gözterisi gibi geçti. ilk öpüşler, ilk kavgalar, ilk sevişmeler deli danalar gibi.
zamanın çok hızlı geçen bir sürat teknesi gibi olduğuna bir kez daha lanet ederek inandım. ve de yaşadığımız güzel anların, güzel insanların değerini birlikte olduğumuz anlar da farkedemiyoruz. bu çok büyük bir eksiklik tanrının bizden alıkoyduğu. tanrım, neden gençken biz kullarına ''kıymet bilme'' gibi bir fazilet i doğduğumuzda veya büyürken bize zerk etmiyorsun.
ben bunlara kafa yorarken telefonum çaldı. arayan yıllardır görüşmediğim sevgilimdi. tanrı nın varolduğuna birkez daha inandım. bu tesadüf olamaz.
