çok saçma. ama öyle. ilk hamleyi özellikle kızlar hep karşı taraftan bekler. ilk o yaklaşsın, ilk o belli etsin hoşlandığını, ilk o itiraf etsin, ilk o öpsün, ilk hediyeyi o versin, ilk o dokunsun falan filan. bu erkeklerin sırtında taşımakla mükellef olduğu muazzam bir iş yükü. evet. iş yükü. yazık diyorum çoğu zaman. hele karşı taraf, yani kız tarafı, azıcık götü başı bir oynayan, ne istediğini bilmeyen, yedekleme üstadı biriyse, maymun oluyor güzelim adamlar bu şırfıntıların ellerinde. tüm iyi niyetleri itina ile götlerine sokuluyor. yer yer gururlarıyla, yer yer hisleriyle oynanıyor, adam kendine geldiğinde içinde bir şeyler katılaşmış oluyor, duvarlar örmeye hesaplar kitaplar yapmaya başlıyor.
gelelim bir de kız tarafından bakmaya. bir kız, kız olmaya değil de insan olmaya öncelik tanıdığında, bir adama gidip ondan hoşlandığını belli ettiğinde ya da itiraf ettiğinde, her şeyi adamdan beklemeyip kendi adım attığında, oyun oynamadığında, hesap kitap yapmadığında, içten olduğunda ne oluyor? adam tarafından zerre değer görmüyor, hatta kız bir süre sonra görünmez bile olabiliyor. adam kıza son derece sıradan bir kız muamelesi yapmaya başlıyor, sanki her kız ona bu derece bayılacak, bu derece ilgi gösterecek zannediyor. kız belki ihanete uğruyor, belki adamdan başka bir kız yüzünden tekmeyi yiyor çünkü adam kendini bulunmaz bir hint kumaşı, bir kaşıkçı elması zannetmeye başlıyor.
kısacası iki taraf da birbirinden bok, birbirinden deyyus. Tanrı hepimizin karşısına içimizdeki niyete eşdeğer birilerini çıkarsın, iyi, cici, sevgi pıtırcığı kızlara kadir kıymet bilen karakterli adamlar denk getirsin; nerede kötü niyetli, kendini bilmez, götü en küçük üfürükte kalkmaya meyilli ahlaksız bir herif var ise ona da şırfıntıları denk düşürsün.
her nerede yaşıyor ve yaşatılıyorsan sözlük* selametle.
