müzik olaylarında yeni olan çaylak müzisyen adaylarının verdikleri ilk konser deneyimleridir. genellikle bu deneyim asla mükemmel olmaz, çok heyecanlısınızdır ve bu heyecan kuyunuzu kazar. ama ilk sahne deneyimi olması açısından güzeldir.
hatta benimkini de yazıvereyim:
ön bilgi: sinan davulcu, ege vokal.
Çok heyecanlı olmayı bekliyordum ama hiç heyecanlı değildim. Ellerim titremedi, terlemedim, nefesim daralmadı... Her şey gayet normaldi. Sinan'ın evinde yaptığımız çalışmalardaki ruh haline sahiptim; tamamiyle. Ve sıra bize geldi. Çıktık sahneye...
Sarı Çizmeli Mehmet Ağa, ilk parça. Başladım introyu atmaya, ses bayağı bir alçak geliyordu, intronun sonuna doğru tamamen gitti. Kenarda herkes paniklemiş durumda, bana devam et diyorlar. Devam ettim. Bir şeyler yapmalarını bekliyorum ama kimsenin elinden bir şey geldiği yok. Sinirlendim de tabii, saçma sapan bir durum ortaya çıktı o an. Ardından attım kabloyu, gittim kenara. Millet şarkı bitti sandı alkışlamaya başladı. N'oldunu sordum. Bir hocamızın ayağı benim kabloya takılmış, kablonun Jack'ını kırmış, benim ses ondan gitmiş... Allahım... Olacak iş mi bu? Tüm sinir stresimi atmışım, heyecandan gram eser yok, sapasağlam devam ediyorum şarkıyı çalmaya, şans bu ya, benim kablo kopuyor. Ben mixerci herif benim ses ayarlarıyla oynuyor zannetim ilk başta, o yüzden o kadar sinirlendim. Kablonun koptuğunu bilsem, hiç devam etmez, anında keser kabloyu yenilerdim ama olmadı. Neyse, oldu artık. Kabloyu yeniledik.
Başlıyoruz tekrar çalmaya. Sarı'yı geçelim dedim ben, çalalım dedi Ege falan. Tamam dedim, başladım introya. Ses iyiydi. iyi geliyordu. Çalışmalarda 4 kolonda karşıya baktığı için ses alamıyordum, ama bu kez bir kolon bize çevriliydi ve o yüzden rahat rahat duyduk benim sesi. Sarı Çizmeli'yi neredeyse hatasız çaldım, o ufak hataları da zaten farkeden olmamış. Varsa farkeden buyursun nerede hata yaptım söylesin. =) Hodri meydan olayı yani. Şarkı bitince yine o hoş alkışlar geldi.
Ve sıra Yalan Dostum'da. Başladım ben yine intro ile. Gidiyoruz. Devam ediyoruz. Nakarat kısmına geldik, o da ne? Sinan kafayı yedi. =) Öyle bir kaçırdı ki beni, bir daha yakalayamadı. 1-2 saniye durakladı, ardından doğaçlama başka bir ritim uydurmaya başladı. Program bittikten sonra kendisine sorduğumda, o kısmı komple unuttuğunu söyledi. Sahne heyecanı işte. Sanırım benim dışımda herkes çok heyecanlıydı. Demek ki kendimi çok iyi hazırlamışım bu geceye,iyi konsantre olmuşum. Yalan Dostum'da bitti. Bu iki parçayı çalarken çok az seyircilere bakmıştım, o yüzden tam olarak bizi ne şekilde dinlediklerinden haberim yoktu. Onu da birazdan Sevda Çiçeği'ni çalarken anlayacaktım.
Sevda Çiçeği'ne girdim yine. Attım introyu, vokal girdi. Benim hiçbir şey çalmadığım uzunca bir kısım var, o kısımda etrafı süzeyim dedim. Süzdüm biraz, baktım etrafa. Bön bön bakıyorlar. Hiç eşlik eden veya eğlendiğine kanaat getirilebilecek bir hareket yapan insan görmedim. Şarkının sonunda Egehan tek tek isimlerimizi söyledi. ilk beni söyledi, millet hazırlıksız yakalandı sanırım, en az alkış bana geldi. Ardından Sinan'ı söyledi, ona benden biraz fazla alkış. Sonra ismail'i söyledi, ona baya baya fazla bir alkış. Sonda iki kez intro çalıyorum, ilk introda bizleri söyledi Egehan, ikinci intro sırasında da "ve ben Egehan " dedi, en çok alkış da kendisine geldi. =)
ilk sahne deneyimimde böyle bir duruma düşmek gerçekten kötü. Keşke olmasaydı. Hayır, millet benim hatam olmadığını falan da anlayamamış. Yani bazıları anlamış daha doğrusu. Sordum bir arkadaşa, "senin ses ilk şarkıda gelmiyordu" dedi. "Hadi yaa" demek vardı ama demedim. Yani ses gelmediğini tespit edebilmiş ama niye gelmediğini edememiş. Oradaki mimikler, hareketler her şey bir şeyler olduğunu anlatıyordu zaten.
üniversite icerisindeki i$im icabı sık sık etrafimda olan amator gruplarin bickin delikanlilarinin yasadigi deneyimdir.
gerek bahar senliklerinde, gerek donem icerisindeki amator rock konserleri etkinliklerinde, gerekse debar konserlerinde grup elemanlarinin yasadigi olaylar ya da sendromlardan olusan ruh dengesizlikleri olarakta adlandirmak cok zor degil. soyle ki
30 kisilik sinif icerisinde bile sinifa hitap etmede zorlanan bireylerin 2000 kisi karsina gecip muthis bir rahalik beklemenin ayip olacagi sahne uzerinde yasadiklari gerilimlere goz yumulmasi gereken fakat isic ucu kactiginda ise elestiren yada komik bulan bunyelere hak verilecegi durumlardir ve bunlar daha cok gorevi icabi vokal kisinin basina gelen beklenmedik hadiselerdir. davulcu rahat bi tipse cok rahat kendisini yasanan krizlerden soyutlayabilir ama vokal icin oylemi hic.
-elleri goreyim! der bir kisi alkislamaz vucut otomatik olarak geri doner ve gitarciyla onemli bi husus konusuyormus imaji verir. sanki dunyayi kurtarior pezevenk
-ya da cok gaz bir sarkiyla girmissindir dinleyicide istedigin etkiyi gorememissindir ve is boka sarmaya baslar, ikinci sarki da playlistin disina cikmak ve popüler birseyler zorunda hissedersin kendini
-konserin ilk saniyelerinde onunde ki monitorler illa ki bozuktur, sesini duymuyosundur ve teknik elemanlara donup postani koymaya calisirsin.2000 kisinin onunde yigitligini sergileyeceksindir cunku. fakat teknik ekip seni siklermi bilmem.. vb
gibi durumlarla karsi karsiya kalinan deneyimlerdir ve yasanmasi gerekir.
eğer bass gitar çalıyosanız,konserinize çağırdığınız ve ilk defa konsere giden bi kaç arkadaşınızın,"hacı sen coştun ama senin gitarın sesi gelmiyodu" veya "naptın ben hiç bişey anlamadım?!?" gibilerinden bi kaç tepkiyle karşılaşmanızın olası olduğu deneyim çeşidi.
bir piyanist olarak, sahneye çıkacağım ana kadarki üç saatte hiç bir şey yiyip içmediğimi (ki bu halen vardır bende), sahne üzerinde geçen iki saatin iki saniye gibi geçip, ardından eve döndüğümde heyecandan üç kilo vermiş olduğumu anladığım deneyim...
Sınav gibidir.
Ritim arkada atmaya başladığında elleriniz titriyorsa ayakalarınızın yerden kesildiğini hissediyorsanız ve sizi izleyenler en ufak bir hareketinizi bile gözlüyorsa sıçmamak için kendinizi zor tutuyorsanız bu sizin ilk konser deneyiminizdir. **
o kadar çabuk geçer ki nasıl geçtiğini bir türlü anlamazsınız. siz, siz olmaktan çıkıverirsiniz arada göz göze gelinen grup üyeleri olmasa dünyada olduğunuza inanmak aklınızın ucundan bile geçmez. dönüp bakınca her seferinde aynı heyecanı hisettiğinizi, değişenin sadece imakanlar olduğunu görürsünüz. imkansızlıklar içinde ilk çabalayışın tatlılığı sizi cezbeder.
