kibirimizden hep aslında.. en çok acıyı hep kendimiz çekiyoruz sanıyoruz.. ben, psikolojimin 2/3'üyle döküntü, kazıntı; sen, güzün düşen yapraklar kadar hüzün..
kar benim olduğum semte düşer!!
ikimiz birden üşürüz.. birdenbire..
birbirimize üşüşürüz. akbabalar gibiyizdir biz.. acıyla doyururuz karnımızı.. biz sinirden, kemik sesinden alırız günlük sevgi dozlarımızı..
ve biz birbirimizin gölgelerinden bile korkarken, ay'ı karşımıza alıp arkamızdaki cesetleri ustalıkla gömeriz..
sonra hoşçakal diyebiliriz istediğiniz bir örnekse.. elbette bir sonraki çukurda görüşmek üzere..
ikimiz de giyeriz meşhur mavi yağmurluklarımızı,
benimki nemli seninki kuru..
akşama ıslatmalıyız bunu!!
sabahında, akşamdan değil, taaa yazdan kalmalı..
