"bir insan hiç mi evrilmez hocu!!" diye düşündüm şaşkınlıkla. haberdeki fotoğraf artık alnım fazlasıyla açıldığından saçlarımı kestirme kararı aldığım günün sabahında, yüzümü yıkamak için banyoya girdiğimde aynada gördüğüm görüntüyle aynıydı. içimi derin bir hüzün kapladı.
***
hareretli bir toplantıdan çıkmış, yerime dönerkende makinanın verebileceği en sert kahveyi almıştım. yorgundum, beynim uyuşmuştu, bir sonraki toplantıya 15 dakika vardı ve tek umudum fincanımda bulunan artık kahveden çok 50.000 km'dir değiştirilmemiş motor yağına benzeyen sıvıydı. bilgisayarın başına geçtim, outlook'ta bir sürü mail birikmişti, lakin kafamı boşaltmam gerekiyordu, bir gazetenin web sayfasına girdim ve motor yağımı yudumluyarak okumaya başladım;
hükümet şöyle dedi, ordu da böyle dedi haberlerine bakmadım bile. hemen altında onu kesti, bunu biçti haberleri vardı, şöyle bir göz gezdirdim, ama kesilenin fotoğrafları için tıklayın, kesenin seksi kardeşinin fotoğrafları için tıklayın yazan linklere tıklamadım, daha da aşağılarda; ünlülerin çocukluk fotoğrafları vardı, ilgimi çekmedi, bakalım bu ünlüyü tanıyabilecek misiniz yazan fotoğrafa daldım bir süre, tanıyamadım, ama merak da etmediğimden üzerine tıklamadım. sıkıldım, sayfada hızla aşağıya inmeye başladım ve kıyıda kalmış, o minik haberi gördüm;
"vay be hocu" dedim kendi kendime, "ben daha iyi mandalina neye benzer belirleyemedim, her akşam çekirdekli mandalin yiyor, ekşiliklerinden suratımı şekilden şekile sokuyorum, adamlar ilk insanın neye benzediğini çözmüş". hemen tıkladım habere.
***
içimi kaplayan hüzünün nedeni; çizimdeki ilk insanın, gerek saçlarının dökülme biçimi olsun, gerek dolgun yanakları olsun, gerek uykusuzluktan şişmiş gözleri olsun, gerekse pis pis sırıtan yüz ifadesi olsun, bana inanılmaz benzemesiydi. alt dudak sarkma açımız bile aynıydı. tamam profilden pek benzemiyordum ama, evrim denen teorinin nimetlerinden zerre yararlanmamış olan benim bile milyonlarca yılda bu kadarcık değişmem normaldi.
türlü türlü insan vardı sokaklarda gezinen, etrafımızda dolanan, hepsi de evrilmişti, çeşit çeşit olmuştu, bir ben evrilememiştim, düz adam olmak böyle birşeydi, artık nasıl bir genetik zincirim varsa, o da tıpkı kumandaya uzanmak zor geldiği için açık öğretim programını saatlerce izleyen ben gibi, tembellik konusunda rakipsizdi.
sanayi devrimi olmuştu, rönesans olmuştu, fransız devrimi olmuştu, millet aya çıkmıştı, ama gebeşlikte en az benim kadar iddialı olan genetik zincirim, bu gelişmeleri zerre umursamamamış, hep "dur bakalım hocu yarın olsun hayır olsun, yarın evrilirim, dur bugün iyice dinleneyim" diye düşünmüştü.
***
üzerimde her zaman ki gibi bir üşengeçlik, toplantıya ise 3 dakika vardı. homurdanarak yerimden kalktım, ekrana son kez baktım.
milyonlarca yıl önce yaşayan bana içimden kallavi bir küfür sallayıp, motor yağını kafaya diktim.
zerre etkisi olmadı. yıllardır evrilmemiş beni, sanki kafein mi değiştirecekti.
her insanın taşıdığı genler neticesinde; tipten (bkz: fenotip) ziyade, davranışsal ve içğüdüsel anlamda birbirine benzemesi olayıdır.
''evrilipte marilyn manson'a benzeyecek halin yoktuya adamım'' dedim.
''yok hocu ben artık traş falan da olmuyacam, saçıda uzatacam tekrardan iyice'' dedi.
''aman abi sosyal statü, saygı, sevgi, sex'' dedim.
''pelüş pandası olacağıma doğal boz ayı olurum'' dedi.
''ayısın zaten koçum merak etme'' dedim.
''arada bi haklı çıkman sinirlerimi bozuyo'' dedi.
''evet''dedim.
bir ay boyunca saç sakal tıraşı olmamış, en son aldığı duşun üzerinden enaz 15 gün geçmiş, tırnaklarının arası havuç tarlasına dönmüş ilk insana özenmiş insan silüeti.
