Hatanın niteliğine ve büyüklüğüne göre, silinip, silinmemesi konusunda karar verilmelidir.
Özellikle, Gerçek anlamda değer verdiğimiz, sevgisinden emin olduğumuz insanları ilk hatada silmek yanlıştır.
Yanlış anlamış olabiliriz, yanlış aksettirilmiş olabilir, bir anlık sinirle zırvalamış ve pişman olmuş olabilir.
insanlara, söz Hakkı tanıyınız.
Kendilerini anlatmaları için fırsat veriniz.
Artık insan kıtlığı var, idareli kullanmamız gerek.
Haberiniz olsun!
kin tutmayı sevmeyen bir insan olmama rağmen yapılan iyiliklerin de kötülüklerin de kolay unutulmaması gerektiğine inanırım. onlarca hata yapmasına rağmen halen hayatımda olan insanlar olduğu gibi, herhangi bir zararı dokunmamasına rağmen hiçbir surette hayatıma dahil etmediğim insanlar da çok. (bu anlamda hata yapan herkesi hayatımdan çıkarma lüksüne çok da sahip değilim elbette.) bunun kararını insan neye göre verir. benim okuduklarımdan, yaşadıklarımdan ve gözlemlediklerimden geliştirdiğim henüz şaşırtmamış fikrimce;
insanların uzun yıllar ve küçük yaşlardan beri kendileri için geliştirdikleri senaryolar veya hayatları için kendilerine biçtikleri roller dediğimiz yazgıları vardır. yaşamlarında aslında o rolleri oynarlar ve dünyayı o karakterin gözünden algılarlar. ebeveynleri ve/veya çevrelerinden kendilerine idol seçtikleri bu kişiler bilinçli ve çoğunlukla bilinçdışı olarak bu karaktere hayat verirler. yaşadığımız şey böyle bir şey fikrimce. ve bu yazgıları gereği aynı hataları tekrar tekrar yaparak yine aynı açmazlara girerler. bunun karşıdaki kişiyle çok da alakası yoktur aslında. örneğin güven sorunu olan bir insan (muhtemelen güvensiz bir ortamda geçmiş bir çocukluğa sahip) aslında güvenli bir ilişkiyi takıntı haline getirmiş bir açlıkla ararken; etrafındaki en güvenilmez kişiyle bir bakarsın hemhal olmuş. (çünkü yazgıdaki rol güvensiz bir ilişki üzerine kurulu, diğer senaryo yok, bilinmiyor) sonra ''hep beni mi bulur kardeşim'' durumu yaşanır.
güzel kızların etrafındaki kıskanç kankalar, gösterişli, çekici kızların maço sevgilileri, ya da hep özgürlük eşitlik diye meydanlara dökülen kızların gidip baskıcı, kıskanç sevgililer bulmaları ve hatta evlenmeleri. istisnaları illaki vardır, fakat örneği yadsınamayacak çoğunluktadır aynı zamanda. neden a kişisi bizi çekiyor ya da neden b kişisiyle yıldızımız hiç barışmıyor? şu cümleleri etrafımızdaki hep aynı kişilerin söylemesi tesadüf müdür? ''herkes beni/bizi kıskanıyor'' , '' neler yaptılar da yıkılmadım ayaktayım'' , '' acımıycaksın aslında acınacak duruma düşersin'' , '' şu hayatta babana bile güvenmiyceksin'' ... seçimlerimizi neye göre yapıyoruz ya da gerçekten özgür müyüz bu konuda?
velhasılıkelam o ilk veya yüzüncü hatanın veya davranışın bizimle hiç alakası yokken bizimle çok alakalıdır da aslında. şiirdeki gibi ne günah işlediysek yarı yarıya.
"Beşer şaşar" diyerek her ne kadar empati kurmaya çalışsanız da bazı hatalar bin hataya bedeldir. Böyle durumlarda en mantıklı seçenek; ikinci hatayı beklememektir.
adı üstünde ilk ve hata, yani istemeyerek yapılan bir hareketten doğan bir durum ise üzerinde bir kez daha düşünme hakkı olan insandır. ama ilk hatasında insan silmek yine kendi hakkı, bir şey denemeyebilir. fakat yalnız yine bir şey var. hata yapmak ile yanlış yapmak ayrı şeyler. derin konu biraz. pişmanlık duygusuna bakmak lazım biraz da. affettikten sonra, bundan dolayı pişman olmak ile ilk hatasında insan sildikten sonra, bundan dolayı pişman olmanın farklılıkları elbette ki çoktur. tabii hata yapanın veya yanlış yapanın bundan dolayı pişmanlığı da. onun için acele değil, doğru kararlar vermek daha mühimdir.
zihninizde o insan, benzetme yapılması gerekirse eğer; telefona, bilgisayara indirdiğiniz program gibidir. ilk hatasında silesiniz , silerken sövesiniz gelir. herhangi bir program, herhangi bir insan evet. çok amiyane oldu belki ama bilmiyorum çok değişkenlikleri var bu olayın.
ve bütün bunlar geçmiş tecrübelerden; bezmişliğin, birikmişlerin tahammülsüzlüğün neticeside olabilir. olması gerekmez belki ama oluyor böyleleri.
herkes hata yapabilir. bilhassa sevdiğim biriyse ben çoğu kez kabullenici bir tavır sergilerim. şayet bu hatalar tekerrür ediyor ve kabulleniciliğim aptallık olarak değerlendiriliyorsa silmekten ziyade o insanla arama mesafe koymayı tercih ediyorum.
silip atabileceğimiz denli ehemmiyetsiz insanları, hatalarından zarar görecek kadar yakınımızda tutmamak en güzelidir.
aslında; sizde, silinecek pekte bir hatıra bırakmamış olan insandır. yani bu ilk hata mevzusu, çok geniş bir mevzu. ama insan silmek için, hatasıyla günahıyla sizde, az çok bir iz bırakmış olması gerekir. zaten iz kalmayan bir şeyin nesini sileceksiniz ki. ikinci şansı çoktan vermiş olmanız gerekir ki, silesiniz hatasında. ama ilk hatasında mı, çok tartışılır.
