deniz'in aile hayatı başlamış, zaman geçtikce tuhaf ve anlamını bilmediğimiz kelimelerle bizi yormuş, ilk emekleme evresi, ilk diş çıkarma serüveni, ilk adım ve anlamlı ilk kelimeler derken zaman öyle hızlı ilerlemiş ki deniz anaokulu yaşına gelmişti. kendisi için daha evvelden muhatap olduğumuz doktorlar, tezgahtarlar ve kasiyerlerlere bir de öğretmen denen ve hayatının geri kalanında sıkca karşılaşacağı kişiler dahil olmuştu.
bu sene deniz artık okula başlayacak ve geçen yaklaşık yedi senelik zaman ona yedi yaş kazandırmış olmasına rağmen bize en az 17 yaşlık bir tecrübe kazandırmıştı.
gönül ister ki hiç büyümesin hep yüzünde ve gönlünde o çocuk kalsın ama bir çocuğun en büyük isteği büyümektir. o da büyüdüğünü, büyümek istediğini her defasında bize hissettirmek, kanıtlamak için elinden geleni yapıyor.
dün akşam da böyle bir şey yaşandı.
- deniz, ekmek alır mısın ?
+ ekmek mi ? ben mi ?
- evet sen, ekmek almaya gider misin ?
+ bilmem...
- dur ben sana para vereyim, sen de ekmek al.
+ eee peki madem.
ayakkabılarını giydi, evden çıkarken anahtar istedi fakat biz kapıyı açabileceğimizi söyleyince onaylayıp çıktı evden ve yalnız...
ilk defa yalnız dışarı çıkıp ekmek alması görevini üstlenen deniz kendinden o kadar emindi ki sanki evin tüm alışverişini kendisi yapıyormuşcasına bize güven verdi.
evin terasından bakkala doğru giderken kendisini gözlemleyebileceğimiz açık alan bitmiş, deniz bakkal için karşı sokağa dönmüş ve gözden kaybolmuştu.
içimden tahmini bir hesapla deniz'in bakkala ulaşması, ekmeği alması ve tekrar görebileceğimiz bir noktaya geri gelmesi en fazla beş dakikasını alırdı, gözümü saatte deniz'in geri dönmesini bekledim...
zaman yavaş fakat içimde bir telaş ya da sıkıntı yoktu... bu ilk ve önemli görevi başaracağından emindim...
ve öyle oldu.
deniz elinde ekmek ile değil de pide ile geri gelmiş evin salonunda bana;
- baba başka bir isteğin varsa onu da albilirim.
+ benim bir isteğim yok deniz. teşekkür ederim ekmek aldığın için.
- gerçekten, başka bir isteğin varsa gidebilirim.
+ tamam, yarın da ekmek almaya gidersin, şimdilik başka bir isteğimiz yok.
bu işler eskiden böyle değildi bilirsiniz. çocuklar daha beş yaşında değil ekmek almayı pazar alışverişini bile yaparlardı. herkes herkesin çocuğunu annesini, babasını tanırdı. değil iki sokak öteyi başka bir mahallede bile insanlar birbirlerini tanırlardı.
çocuklar kaybolmaz, kaçırılmazlardı. tek tedirginliğimiz bu yönde ve bunu aşmak için bugün deniz ilk adımını attı ve daha bir güveni geldi kendisine.
bir de pide değil de ekmek alsaydı iyiydi, pide vardı evde.
eğer yalnız gidiyorsa ufak bir şaşkınlık ve tedirginlik kaplar içini. sadece alması gereken şeyi alıp çıkması tembihlenmiş, eline alacağı şeye yetecek kadar para verilmiştir. görüdüklerini aklında tutmaya çalışarak bir dahaki kalabalık ziyarette "bundan alabilir miyiz," sorusunu hazırlamıştır. mufazzer kumandan edasıyla eve de dönüşü vardır ki; görülmeye değerdir...
