temeli; doğayı tanrılaştırma inancına dayanan psikolojidir.
doğa, verdiği nimetlerle hem besleyici ve koruyucu bir güçken hem de yarattığı felaketlerle(deprem, sel vs.)bir korku unsurudur. ilk çağ insanı doğayı hep sorgulamış ancak doğanın kendini tekrar etmesi ve birçok nedenle birlikte doğayı, evrenin(tanrı) bir parçası olarak görmüştür.
fakat doğa, ilk çağ insanları üzerindeki etkisini günümüzde de gösterir. tanrısal inançlar kapsamında tapılıp inanılmasa da ilk çağlardaki gibi doğanın yaratmış olduğu olay, kavram ve beklenmedik durumlarda günümüz insanını da korkuya itmektedir. mesela havanın aniden kararması ya da biranda yağmurun başlaması, gökyüzünün pembeleşmesi ve çeşitli felaketler insanoğlunun psikolojisindeki doğa kavramında önemli yer tutar. çünkü doğa hala, bir yuva aynı zamanda bir tehlike dünyasıdır.
