okula başladığım gün sınıfa geliyoruz annemle, annem hocayla tanışıyor o sırada sınıfa bi kız çocuğu ile annesi giriyor ve ben o kız çocuğunu gördüğüm an ağlamaya başlıyorum neden ağlıyorum bilmiyorum kızda benden korkup ağlamaya başlıyor annemin yakasına yapışıyorum lütfen gidelim diye annemde artık dayanamıyor eve gidiyoruz yol boyunca o kızı düşünüyorum, neden ağladığımı düşünüyorum ama bulamıyorum. eve gittiğimizde annem sordu neden ağladın diye bi cevap veremedim ee ben daha neden ağladığımı bilmiyorum ki nasıl cevap vereyim, daha sonra kendi kendime söylenmeye başladım yarın ağlamayacaksın diye. ertesi gün oldu okula gidiyorum giderkende düşünüyorum ne olacak acaba. okula vardık annem ne olur ne olmaz ben seni bekliyeyim diyor bende büyük bir kararlılıkla ağlamayacağım ben sen git diyorum annem de beni vazgeçiremeyeceğini anlayınca ne yapsın gidiyor kadın. sınıfa giriyorum öğretmen dünden ayarlamış oturma düzenini bi tek yer boş kalmış o da benim oturacağım yer bi baktım ki oturacağım yere evet evet o kız çocuğunun yanı dün benden korktuğu için ağlaması yüzünden kimse yanına oturmak istememiş tek kalmıştı yanı mecbur ben oturacaktım yanına beni görünce yüzünde aynı telaş oluştu bende de aynı ağlama hissi ama kararımı vermiştim ağlamayacaktım gözlerimde yaşlar dolu dolu yerime oturmaya gittim ama neden ağlamak istiyordum ki bu kız çocuğu bana ne yapacak olabilirdiki bir türlü anlam veremiyordum.
aradan 1 yıl geçti tabi oturma yerlerimiz değişmişti, tüm sınıf birbiriyle çoktan kaynaşmıştı herkes birbirinin en iyi arkadaşı seviyesine gelmiştiki ben o kız çocuğu ile hala rahat bir şekilde konuşamıyordum günaydın dese yüzüm kızarıyor yere baka baka günaydın diyordum, kalem istese neden ben diye düşünüyordum, saklambaç oynasak en son onu buluyordum bu duruma hala anlam veremiyordum, neden böyle yapıyordum ki ?
3.sınıf olduğum yıldı, bir kıl günü komşularımız bize gelmişti, komşularımızında benimle yaşıt ve o zamanlar 16 yaşında olan iki oğlu vardı biz bi oda da oynarken arkadaşımın abisi şakayla karışık aşık olduğunuz, sevdiğiniz biri var mı demişti. aşk, birini sevmek, birine aşık olmak o zamanlar çok yabancı geliyordu bize utanır yüzümüz kızarız susardık ama bu soruyu sorduğu zaman gözlerimin önünde hemen o kız çocuğunun yüzü belirdi böyle bi zaman da neden aklıma o gelmişti ki, onunla doğru düzgün konuşmuyordum bile, sınıfımda en uzak olduğum kişi oydu, neden ? arkadaşım hemen hayır demişti ama ben bu durumu düşünmekten cevap vermeyi unutmuştum bunu farkettimde khorne'un var herhalde demişti ama ben panikle hayır yok öyle bişey diyip geçiştirmiştim soruyu daha sonrasında ise çok düşünmeye başlamıştım aşık mı olmuştum ben o kız çocuğuna, hem aşk ne demekti ki onu bile .
bundan bir kaç ay sonra beden dersinde elim sende oynuyorduk sıra bana gelmişti ebe artık bendim kovalamaya başladığım da en yakınımda olanın o kız cocuğu olduğunu farkettim ve hemen ona doğru koşmaya başladım elimi uzattım tam yakalayacaktım ki eli elime deydi o an bişey oldu böyle bi hissi daha önce yaşamamıştım neydi ki bu his sadece eli elime değmişti yine anlam veremiyordum. okul bitti gece yatakta elime bakarak o gün olanları düşünerek elinin verdiği hissi hatırlamaya çalışıyordum elinin elime değişini hayalimde tekrar ederek uyuya kalmışım. sabah uyandığımda artık bişeyi biliyordum aşk dedikleri bu olsa gerekti ve evet ben o kız çocuğuna aşıktım artık ona daha başka başlamaya başlamıştım onun güzelliği beni artık dahada büyülüyordu bi gecede bir insan bu kadar değişebilir miydi? sanırım değişen o değildi bendim.
ona aşık olduğumu düşünerek bilerek acaba o da beni seviyor mudur diye düşünerek çok zaman geçti artık tüm arkadaşlarımda ona karşı birşeyler hissettiğimi biliyorlardı ben söylememiştim ama tavırlarım kendini ele veriyordu bunu o kız çocuğuda biliyordu en azından bunu hissettiriyordu çünkü sınıfta kimseye karışmazken benim kalemliğimi pencereden aşağı atıyordu ve ben hiç bir şey demeden gidip alıyordum sınıfa dönüyordum ama bunu nen yaptığını bilmiyorum beni seviyor muydu, beni kullanıyor muydu, yoksa benden nefret mi ediyordu. daha sonralarıda bana böyle davranması devam etti ama ben hala onunla konuşamıyor utancımdan, onu kıracağımı düşündüğümden birşey diyemiyordum yine böyle bir gün ben yine bişey demezken sınıfımdan bir kız arkadaşım khorne okul çıkışı konuşabilir miyiz dedi bende haliyle olur tabi demiştim çıkışta bana direk sorduğu soru onu seviyorsun değil mi olmuştu, şok olmuştum bu soru karşısında ama sonunda utanarak çekinerek evet diyebilmiştim sadece, arkadaşımda o zaman gidip söylesene böyle yaparak kendini üzmüyor musun demişti o zaman kararı vermiştim ne olursa olsun, bana ne cevap verirse versin o yüzene bakmaya kıyamadığım kız çocuğuna onu nasıl sevdiğimi anlatacaktım ama nasıl anlatabilirdim ki ?
artık kendi kendime nasıl açılabilirim diye düşünerek o zamanki çocukluğun da etkisiyle ufak bi çiçek almıştım, çiçeği çantama koydum yanına gittim çıkışta konuşabilir miyiz diye sordum benden böyle bişey duyunca şaşkınlığı yüzünden okunuyordu bunca yıl benimle çekinerek konuşan çocuk birden neden benimle konuşmak istiyorki diye düşündüğü çok belliydi ama kabul etti. çıkıştı beklemeye başladım biraz sonra geldi ne khorne diyince bende yere bakarak utanarakta olsa çantamdaki çiçeği çıkardım ve uzattım söze başlamaya çalıştım bu zamanın düşüncesini kafamda o kadar geçirmeme rağmen o an aklıma hiçbir şey gelmedi zor da olsa ben seni seviyorum diyebildim sonunda. seni seviyorum belki sen beni sevmiyorsun ama olsun ben seni seviyorum artık içimde tutamıyorum sadece bilmeni istiyorum dedim gerçektende bi karşılık beklemiyordum sadece bilsin istedim sözlerim karşısında bana sadece düşüneceğim dedi neyi düşünecektiki ya seversin ya sevmezsin işte ama olur diyebildim sadece ertesi gün yanıma geldiğinde olur deneyebiliriz dedi ama neyi deneyecektik ki ben yine bilmiyordum ama içimde garip bi sevinç olmuştu herhalde oda beni seviyor diye düşündüm ee peki şimdi ne yapacaktık biz sevgilimi olmuştuk ama ben ne yalacağımı bilmiyorum ki hala yüzüne bakamıyorum, çekiniyorum, konuşamıyorum bunların hepsinden 1 hafta sonra yanıma geldi ve bana khorne sen benimle ilgilenmiyorsun ben artık istemiyorum dedi o an gerçekten yıkıldım ama hiç birşey diyemedim sustum o da gitti zaten ama ben kendi kendime diyordum nasıl onla ilgilenmem ki daha onu çok ama çok seviyordum yüzüne bakmaya elini tutmaya kıyamıyordum nasıl böyle bişey olabilirdi ki yine anlam veremiyordum. aradan bi kaç ay geçti bu sefer onunla hiç konuşmuyordum gerçi oda artık benimle konuşmuyordu ama ben hala onu çok seviyordum
bir süre böyle geçti artık ortaokul 1 in son aylarına gelmiştik bu sefer de bi arkadaşına biz bu yıl taşınacağız seni bir daha ne zaman görebilirim bilmiyorum dediğini duydum ama o bilmiyorduki bunu benimde duyduğumu evet ama bende duymuştum ve o an ne yapacağımı bilmiyordum sadece ağlamak istiyordum canım çok acıyordu sözlük belki onunla konuşmuyordum ama onu görüyordum yüzüne bakıyordum yanımdan geçince kokusu burnuma geliyordu buda bana yetiyordu yettirmeye çalışıyordum. ama onun taşınacak olması onu bir daha göremeyecek olmanın korkusu beni yiyip bitirdi artık kimseyle konuşmuyor kimseye selam bile vermiyordum ve okulun son günü ona sadece güle güle dedim ve bu onun sesini son duyuşum oldu.
liseyedeydim onu hala unutamamıştım ama en azından bu sefer unutmaya çalışıyordum yan sınıfta bi kız vardı onunla sohbetim, muhabbetim sanırım benden hoşlanıyordu o an aklıma acaba onu unutmama yardımcı olur mu diye düşünmeye başladım ve belki yanlış mu yapıyordum bilmiyorum ama yan sınıftaki kıza çıkma teklif ettim oda kabul etti beraber sinemaya gidiyoruz, kafelere gidiyoruz ama nedense hala gözlerimi kapatınca onun yüzü geliyordu gözlerimin önüne bu böyle yürümeyecekti şuan çıktığın kıza da haksızlık yapmamak için ayrılmak istiyorum dedim ilk başlarda ağladı anlam veremedi neden diye sorduğunda anlattım ama anlıyorum dedi ağlayarak olsa peki ayrılalım dedi daha ben anlam veremiyordum o nasıl anladıki diyordum içimden bundan sonra yine kendi kabuğuma çekilmeye devam ettim yine kimseyle konuşmuyordum ne yapacağımı bilmiyordum.
bu şekilde düşünerek kendimi yiyerek lise 3 e geldim ama hala unutamadım neden unutamıyorum neden ? diye düşünerek kendimi yedim ama bi cevap bulamadım yine son olarak artık ona facebooktan mesaj atıcam herşeyi bir daha anlatıcam bana bişey demesini isteyecektim senin neyini ben bu kadar seviyorum diye soracaktım oda cevap verecekti artık yeter diyordum dayanamıyordum canım acıyordu sözlük bu son çaremdi oturdum bilgisayarın başına yazmaya başladım seni hala çok seviyorum niye seviyorum neden seviyorum bilmiyorum diye yazmaya başladım hatta seninle 1 hafta kadar çıkmıştık ama sen benimle ilgilenmiyorsun diyerek ayrılmıştın benden diyebilmiştim bunları gönderdim ve bi cevap bekledim, cevap verdide verdiği cevapsa üzgünüm ama ben seni hatırlamadım ne zaman bunları bana söylemiştim diye yazmıştı ben o an ne yapacağımı bilemedim keşke o an ölseydimde bunlar olmasaydı nasıl hatırlamazdıki ben yüzündeki her ayrıntıyı hatırlarken, elinin elimdeki o ufak andaki hissini hatırlarken, o ilk seni gördüğümde nasıl ağladığımı hatırlarken sen beni nasıl hatırlamazdın canım hiç olmadığı kadar yanıyordu sözlük artık her zamankinden çaresizdim bu sefer ne yapacağımı hiç bilmiyordum neden böyle birini sevdim? neden böyle birine aşık olmuştum? neden bana bu kadar acı yaşattı? bildiğim tek birşey var o da canım çok yanıyordu be sözlük çok yanıyordu hala da yanıyor buda onunla son konuşmamdı
şimdilerde 20 yaşındayım ama hala canım yanıyor lanet olsun ki hala unutamadım ara ara hala rüyalarıma giriyor uyanınca gözlerim doluyor en azından orda beraberiz neden rüyadan uyandımki diyorum, kendime kızıyorum aklıma geldikçe hala instagrama girer fotoğraflarına bakarım swarmdan nereye gittiğine bakarım kimle gittiğine bakarım yanında olanlar için benden daha çok mu sevdiler onu benden daha çok mu istediler onun yanında ben neden yoktum ki diye düşünmekten kendimi alamıyordum bugün yine swarma bakarken buraya geldiğini gördüm buradaki bi avmye gitmiş birileriyle hemen kalbim patlayacak gibi atmaya başladı ve onunla konuşmayacağım ama onu bir kez daha görmek istiyorum diye hızlıca hazırlandım ve koşarak avm ye gittim 1. katı gezdim yok 2 ye çıktım yok en son 3. kata çıktım koridorda bana doğru gelirken gördüm evet yıllar sonra kanlı canlı görmüştüm sözlük hala aynı güzellikteydi hatta daha güzeldi belki beni görür diye gözünün içine bakarak yavaş yavaş üstüne yürümeye başladım kısa bi an beni gördü ama hiç bi tepki vermedi yüzünü çevirdi ve yanındakiyle konuşmaya devam edim yanımdan geçti benim yine canım çok acıyordu sözlük, kalbim sıkışıyordu gerçi ben neyi bekliyordum ki beni görünce khorne sen misin diye sohbet mi edecekti bilmiyorum
biraz önce eve geldim ve bu yazıyı yazmaya başladım belki siz bana bi akıl verirsiniz, belki cevabını bilmediğim soruların cevaplarını bana verirsiniz çünkü ben bunca yıldır hiç bir cevap bulamıyorum son olarak söylemek istediğim bir şey var;
Adı aşk değildir muhtemelen o duygunun ama yani acayip bir sevgi diyelim. O acayip sevgi kuzen sevgisidir. Abi aşkıdır. Ne sinir olurdum ergenken yanında birini görünce. Hemen bir beğenmemeler aman ne yapsam da abim sevgilisinden ayrılsalar. Pabucumu dama atılmış gibi hissederdim yanında birini gördükçe. Benden başkasını nasıl sever abim diye kendi kendime delirirdim.
Candır o can. ilk göz ağrısıdır. Adam gibi adam dert ortağımdır. Hayatta yanımda gerçekten koşulsuz duran ( babamdan sonra ) tek adamdır. En çok kavga ettiğim,en çok küstüğüm ,en çok dayak yediğim adamdır. Ama "seni çok seviom yaaaaa" lafını en çok kullandığım insandır.
Kuzen aşkıdır.
Nerden mi çıktı şimdi. Rüyamda gördüm sabah güne onla başladım. Sevgim kabardı. Uzaktasın ama biliyorum gel desem işini gücünü bırakır gelirsin.
Seviyorum adam seni. Bitanecik kuzenim.
ilk aşka sevgiler.
Ilk kez bu kadar seviyorum, çok aşığım falan triplerine girersin biraz zaman geçtiğinde yaşadıkların gözünün önünden bir film şeridi gibi geçer ve sadece biraz tebessümle herşeyin boş olduğunu anlarsın.
ilk okul 5 teyim. okulun en yaramaz sınıfındaki en yaramaz öğrenci grubundaki en yaramaz öğrenciyim.
okulun ilk iki haftası bizimle baş edemeyince okul yönetimi, bizim sınıfı ayırdılar. ben de bir başka sınıfa gittim fakat çok samimi olduğum arkadaşlar yoktu. arka sıralarda bir yerde tek başıma bir iki hafta oturdum fakat orada da düzeni kurup yaramazlık yapmaya başladım. fakat bu sefer hoca beni iki tane kızın arasına oturttu uslu durayım diye. solumda aslı oturuyor, sağımda neslihan.
aslı çok ciddi tipik inek öğrencilerden, neslihan ise sınıfın en güzel kızlarından ama inek o da tabi.
o zaman beslenme saatleri olurdu işte, bir gün ben ekmek arası domates peynir yapmıştım. içini yemeden önce açtım, bunu aslı gördü. ıyyyy dedi. ben daha fazla senle yanyana oturmam dedi çekti gitti. hocam dedi bu bilmediğim şeyler yiyor çok konuşuyor ben burada oturmak istemiyorum artık dedi. sonra çekti gitti başka yere oturdu. ben neslihanla başbaşa kaldım. neslihan aslının aksine bana o yemyeşil gözleriyle dönüp dediki " ya ona bakma, ben de çok severim güzel oluyor öyle de annem yapmıyor bana öyle" dedi. ben o sıra neslihana aşık oldum. bir sene boyunca beraber oturduk. ama aşkı itiraf edemiyorsun tabi.
ortaokul olunca sınıflarımız ayrıldı tabi maalesef. eski sınıf birleşti ama neslihandan ayrı sınıfa düşmüştüm. bir gün bir baktım mektup geldi ondan bana, ben de ona yazdım. sonra yüzyüze konuştuk falan filan. bir baktım çıkmaya başlamışız. taa lise hazırlıktan lise 1 e geçtiğimiz yaza kadar. 4-5 sene beraberdik. güzel kızdı. ah neslihan acaba napıyorsun şimdi.
Yaşadığım ve hep aradığımdır.
Göz açılmamış zaten tam bir çaylak ben kapılır çakala. 4 sene araliksız zaman geçirirsin ama adamın aldattığını 4. Senede anlarsın. Ben de ağır safoşmuşum; nasıl aşıksam adamın açıklarını görmemişim. Ha ilişki boyunca bana gerçekten en güzel günleri yaşattı o ayrı; dedim ya o çakal ben kuzu. Büyüttü beni sağolsun, derin yarası da bonusu.
Hani ilk aşk dediğin gidip oyuncağı kafasına vurup tekme atmaksa onu yasamadım değil. Hak etmişti. Sen kalk elin hilal ine mavi boyamı kullanabilirsin de. Hadi boyasında değilim de annesinin beslenmesine koyduğu yaprak sarmadan verdi ya gözümden düştü. Baktım çok düştü bir de yere düssün dedim.
Ama güzeldir ya masumiyetin resmi resmen. Bu olay olduktan bir saat sonra oyun oynamıştık hep birlikte.
Ben bunu çok sevdim sözlük. Ilkokul 5den üniversitenin başına kadar sevdim. Onun hayalimdeki kişi oldugundan emin bir şekilde devam etti bu. Bir sure sonra çektim kolundan dedim böyle böyle. Sana karşı hislerimi biliyorsun ve bu galiba hiç bitmeyecek. Ya bana yol ver, umut olmadığını söyle konuşmayalım bundan sonra yada gel koluma gir vs vs. Buda yakın zamanda istemediğini falan zirvaladi ama yalan söyledi. Az biraz insan sarrafi olan biri anlar zaten gözlerden ne hissettiğini. Neyse günler geçti. Ben yurtdisinda birisi ile tanıştim. Buna da bu tanıştığım kıza napsam beğenir tarzda sorular soruyorum ve elbette biraz kiskandiriyorum. He söylemeyi unuttum biz arkadaş kaldık bu arada. Ama iletişimi koparmiyoruz. Abi bunda bir tripler bir tavırlar. Bulsa boğacak beni bir kaşık suda. Megersem o aralar liseden beri çıktığı çocuktan ayrılmış ve anladigim kadariyla benden bir söz bir ışık bekliyormus. Ben tabi gururlu genç sen miydin beni istemeyen beter ol tavirlarinda cokta sakin sorular sorup cevaplar alıyor, arada da onun sorunlarını dinler gibi yapıyorum. Bir gece skype yapalim dedi. Açtık ve saate bi baktım 6saat konusmusuz. Lan ben annemle babamla konuşmuyorum o kadar dedim güldük falan. Günler kovaladı birbirini. 5 yılı devirdik üniversitede ve döndük eve. Konuya geliyorum sakin.. şuan kendisi yalnız ve benim bir sevgilim var. Ben işsiz o çarşıda bir yerde çalışmakta. Öğle araları yalnızlıktan ve mutsuzluktan dem vurup beni yanına çağırıyor. işin garip yanı hali vakti yerinde bir ailesi var ve calismaya ihtiyacı yok. Tüm kız arkadaşları evlendi ve bu birilerini bekler gibi yapıyor. Çünkü bu idealist kız artık evlenmek istiyor ama birseyler onu engelliyor. Abi bu umarım beni beklemiyordur. Çünkü sevgilimi kendisi istemedikce birakmayi dusunmemekle beraber sevgilime oranla malum kızla kafalarimiz acayip uyusuyor. Ne yapacagimi bilmiyorum ama şunu biliyorum. Gercekten sevilen ilk sevgili asla unutulmuyor. Bir de onunla arkadaş olmak cok garip bir duygu.
Gördüm geçen gün onu 3 yılı aşkın bir zamandır hiç karsilasmamisken.ben bir hayli değismisken o hiç değişmemiş. En derbeder hallerime alışık olduğu için bu metamorfoz geçirmiş halimi tanımadı.ama ona dair birşey kalmamiş içimde.ama inkar edemeyeceğim ki hala o tertemiz insansın,bozma hiç kendini dostum.
