"ilişkiler karşılıklı fedakarlık ister" denir çoğu kez.
Oysa ilişki fedakarlık değil yalnızca özveri ve anlayış ister.
Fedakarlık meziyet gibi görünse de, tek taraflı ve yıpratıcıdır. Fedakarlıkta biri feda eder, diğeri kar eder.
Ancak özveri özden verebilmek demektir ve sağlam temeller oluşturur.
Annelerimizden, eskilerden gelen bir kavramdır anaç ruh. Zannederiz ki, kadın anaç bir ruh taşıyorsa mükemmeldir.
Kadın olabilmenin temel şartı saçını süpürge etmektir.
Halbuki bu yorucu misyonlar yüklenildiğinde kadın ezilen ve hırpalanan taraf olmuştur.
Hiçbir bayan karşısındaki karşı cinsin annesi değildir.
Hiçbir karşı cinste çocuk değildir. Şartlar ne olursa olsun alınacak kararlar ortak paydada buluşabilmeyi gerektirir.
Sevmek eziyet değil, yaşanılması ulvi bir değerdir. Hırpalamadan, hırpalanmadan, çok sıkmadan, çok serbest ve paylaşımsız olmadan sürdürebilmek meziyettir.
Çevrenizde uzun yıllara dayanan evlilikler görmüşsünüzdür. işte onlarda uyum, paylaşmak ve özveri vardır.
Ve zamanı beraber geçirmenin keyfine varılmıştır.
Zevkler farklı olsa da, çoğu kez çiftler bir diğeri için özveride bulunabilir.
Karşısındakinin mutluluğundan zevk almasını bilir.
Bazen bir tebessüm için uzun yollar göze alınır. Sonuçta sevgilinin mutluluğu vardır.
Her zorluk, her yorgunluk bir çift güzel sözle, bir tatlı gülümsemeyle unutulur.
Fedakarlığın olduğu ilişkilerde ise hep bir taraf bütün sorumluluğu üstlenmiştir. Evli ise evin hem erkeği hem kadını olmuştur.
Flört döneminde ise planlayan, organize eden, sürprizler hazırlayan hep odur.
Özveri!
Her şeyin başı özden verebilmekte gizli.
Sevgiyi, aşkı, sadakati, mutluluğu içinde en derinlerde hissedebilmeli ve hissettirmeli.
iki taraflıysa ilişkiyi zevkli hale getirir ve ömrùnü uzatır. Tek taraflıysa yorucu ve yıpratıcıdır. Bir taraf fedakarlık ettikçe diğer taraf dahada bencilleşir. Fedakar tarafı enayi hesabına alır.
