insan dediğin mahlukat, konuşarak anlaşabiliyor. sanırım herkes bunun farkında di mi? ama gel gör ki, ilişki sürecinde, niyeyse konuşamaz oluyoruz. hayır ortada bir sorun varken susmak çözüm mü? ya da ne kadar çözüm?
aklıma eski kız arkadaşımı getirdi bu durum. kendisine defaatle "bak yavrum. gün içerisinde sorunlar yaşayabiliriz, kızabiliriz birbirimize, kırabiliriz birbirimizi hatta belki bağırabiliriz bile. ama biz birbirimizi seviyoruz. işte bu yüzden gece yatmadan evvel tüm günün sorunlarını çözelim ve öyle uyuyalım. yeni gün, dünden kalan artıklarla değil, adı gibi yeni bir gün olsun bizim için" demişliğim vardır. ama bunun da bir boka yaramadığını not düşmek isterim. zira türk kızı kendini bir prenses sanıyor ve her daim haklı olduğunu düşünmek gibi kötü bir huyları var.
sanki herşey yolundaymış gibi eziyet çekerek, ederek, dışarıya herşey güllük gülüstanlık mesajı vererek devam ettirilmeye çalışarak zar zor yaşamak. ayrılık kaçınılmazdır.
(bkz: şaşırtan ayrılıklar)
genellikle erkeklerin yaptığı eylem. kadınlar asla sorunların üstünü örtmez. sürekli bu sorunu konuşma yoluna gider sonra da erkeklerin gözünde dırdırcı olur. bence bu dırdırcı kadın kalıbı burdan çıkıyor.
