evet, sadece irfan. ilkokula giderken okulda bizden yaşça büyük, metal gözlüklü, yarma bi tip vardı. pazartesi sabahları merdivenlerin tam ortasına oturur, sıra halinde okula girmeye çalışan sınıf öğrencilerine yol vermezdi. deliydi ve adı irfandı, herkes ona deli irfan derdi. sırıttığında sarı dişleri meydana çıkar, dişlerinin şekilsizliği küçüklere korku verirdi. sonra sildi herkes kafasından onu, o gidince okuldan. bir tek ben unutamadım galiba. ne zaman irfan yazısı görsem, ne zaman irfan tanısam burnuma beslenme çantası kokusu gelir. havasız kalmış ekmek arası çikolata gelir. ilkokul öğretmenim gelir. küçük bezelyeler, renkli tebeşirler, şimdilerde ışid militanı gibi gezen arkadaşlarımın parlak ve aptal suratları gelir. ah irfan ah, üç kere art arda söylenince en anlamsızlaşan sensin.
