güzel bir ilkbahar günü. annem gömleklerimi ütülüyor. bir ara ütülediği gömleği bana göstererek ''bu gömleğin bir düğmesi kopmuş!'' dedi. bu düğmenin eski ve ilginç bir hikayesi vardı. birden boş bulunup ''o düğmeyi koparıp güzel bir kıza hediye etmiştim'' dedim.
bu söz üzerine babam okuduğu gazeteden başını kaldırıp gözlüğünün üzerinden ''has**tirr !'' der gibi bir bakış fırlatıp gazetesini okumaya devam etti. söylediklerime inanmadı, iyi ki de inanmadı...
annem: ''daha neler ?'' dedi ve devam etti: '' zamane kızları altın kolye ister... tek taş yüzük isteeer, daha neler neler isteer !'' diye istenebilecekleri bir bir sayıp döktü.
ben : ''onun her şeyi vardı. benden gömleğimin bir düğmesini anı olarak istedi'' dedim.
annem: ''hadi oradan yalancı!'' dedi. o da inanmadı. iyi ki de inanmadı... oysaki bu bitmiş, geçmişte kalmış, küllenmiş, kısa sürmüş tuhaf bir aşk hikayesiydi ve gerçekti. birden o günleri hatırladım. onunla tanıştığımızın ilk haftasıydı. boynundaki kolyeye iliştirilmiş iki gömlek düğmesi dikkatimi çekmişti. merak edip sorduğumda: '' çok sevdiğim iki yeğenimin anısı bunlar'' dedi. bu yaramaz yeğenlerinin adları da mert ve berkecan imiş. yalancı ! üzerindeki gömleğin düğmelerini göstererek '' bir tane de sen koparıp verirsen senin de bir anın olur ! '' dedi. bu isteğini seve seve yerine getirdim. koparıp verdim düğmeyi. böyle ilginç bir istekle ilk defa karşılaşıyordum. hayatımda ilk kez kendimden bir şeyler koparıp -bu bir düğme de olsa- sevgiliye anı olarak vermenin mutluluğunu yaşıyordum. çünkü artık o basit bir düğme değildi. o küçük düğme; sevgimin, aşkımın kısaca bütün hayallerimin içine yerleştirilmiş büyük bir simgesiydi artık. ben böyle düşünüyordum ve yüreğim fokur fokur kaynıyordu, bir kazan gibi... birden annemin ''işte bitti. artık bundan sonra kolay kolay sökülmez!'' sözüyle geçmişte yaşadığım anılardan sıyrılıp gerçek dünyama döndüm. yüzümdeki acı bir tebessümü annem fark etmiş olmalı ki '' neye gülümsüyorsun, aklından neler geçiyor?'' dedi.
ben kocaman bir ''hiiiç !'' dedim. ne ilginç bir durumdu, ne garip bir çelişkiydi. birinin söktüğünü bir diğeri tamir ediyordu...
bir gün bir yerlerde; alımlı ve güzel bir kız görürseniz, diğerlerini bilmem ama boynundaki kolyenin sağdan üçüncü düğmesi benim.
