bir dönem evlerinde misafir olmuştum. miniciktim daha, bembeyaz pamuk gibiydim, sevilmeyecek gibi değildim yani. ciğerler alır pişirir, önüme getirirdi ablam. her yemeğimi verdiğinde, eline bir tane tırnak atardım. elleri kan revan içinde kalırdı, ama yine de kıyamazdı bana. doğamda mı vardı neydi nankörlük anlamadım, istemeden yapardım.
sonra bazı sebeplerden dolayı, beni başkalarına vermek zorunda kaldılar. sanki kız gelin eder gibi, bakılabileceğim iyi bir aile aradılar. hiç unutmam gittiğim gün ablam çok ağlamıştı. **
--spoiler--
Uyuşamayız, yollarımız ayrı;
Sen ciğercinin kedisi, ben sokak kedisi;
Senin yiyeceğin, kalaylı kapta;
Benimki aslan ağzında;
Sen aşk rüyası görürsün, ben kemik.
Ama seninki de kolay değil, kardeşim;
Kolay değil hani,
Böyle kuyruk sallamak Tanrının günü
--spoiler--
dedim, aldığım cevap;
--spoiler--
açlıktan bahsediyorsun;
demek ki sen komünistsin.
demek bütün binaları yakan sensin.
istanbul'dakileri sen,
ankara'dakileri sen...
sen ne domuzsun sen
--spoiler--
