bir acizlik ifadesidir. çeşitli şekillerde gösterir kendini:
-fiziksel görünüşünü ön plana çıkarma.
bu tür insanlar YAKIŞIKLILIĞI ya da güzelliğiyle ilgi çekmek isterler. halbuki kendi elde ettikleri bişe değildir bu. kimisi güzel yaratılır kimisi çirkin. ve ufacık bi kazayla o güzelliğin gideceğini düşünemezler. en iyi ihtimalle de zaten yaşlandığında kalmayacak olan bi özellikle övünürler. herkes onları o özellikle bilsin isterler.
-maddi imkanları kullanma
konuşmalarında sürekli maddi durumlarını vurgularlar. işte şunu yedim, şu tatil köyüne gittim, şu markadan alışveriş yapıyorum.. kalite değil de marka takıntısı olan gerzekler bu gruba dahil oluyor işte. ki bu da övünülecek bişe değil. çünkü nice zengin insanlar, bizim hayran olduğumuz ünlüler kimseden habersiz köşelerde sürünerek öldüler. buraya hemen bi atasözü serpiştirmek istiyorum: güzelliğe güvenme bir sivilce yeter,malına güvenme bir kıvılcım yeter
evet konumuza geri dönüyoruz.
-entel görünme çabaları
asıl sözlüğü ilgilendiren kısmı da bu sanırım. giyim tarzı, okuduğu kitap, izlediği film, gittiği kafe.. falan filan her konuda "farklı" olduklarını düşünürler bu zat-ı muhteremler. olmadıkları biri gibi davranırlar. e böyle de mutlu olamazlar haliyle. ayriyeten evet dikkat çekiyorsunuz ama yapmacık tavırlarınızla dikkat çekiyorsunuz. anlıyoruz yani o ortama ait olmadığınızı.
-yapmacık hareketler
yine sözlüğümüzde sıkça karşılaştığımız üzre saçma sapan hareketler yapan insanlardan bahsediyorum. bunların reeldeki versiyonları, ortamda bağıra çağıra konuşan ya da neşeli bi ortamda içine kapanıp melankolik takılan insanlardır. bir düşünceye katıldığı halde sırf dikkat çekmek için muhalefet ederler.
benim tahammülüm yok bu şekil insanlara. nerde olursanız olun kendinizi yansıtın. dikkat çekmeseniz ne olacak ya, ölecek misiniz? kendinizi geliştirin. o zaman istemeseniz de dikkat çekersiniz zaten. hem de olumlu yönde, şebeklik yapmadan.
hadi bakim akıllı olun. insan olun. öptüm
Ruh sağlığının bozukluk belirtilerinden biridir. Ergenlerde ve kızlarda sıkça karşılaşılan bir problemdir. Erkeklerde yoktur demiyorum ama bu ikiliye göre nispeten daha azdır.
Ya herkes mi süper özgüvenli, mükemmel, asla kendini anlatma kaygısı gütmeyen, manipülasyonlara gelmeyecek kadar zeki? Gerçekten hiç kimse bi an bile birisini beğenip ilgisini çekmek için acil bi yol aramadı mı? Hiçbiriniz ilişkilerinizde ego savaşına girmediniz ve umursamıyomuş gibi yapmadınız mı? O kadar kıskanıp sinirlenmenize karşın duvar gibi duran birisine kendisini umursamıyomuş gibi davranmadınız mı? Hiç böyle "ben sokak kedisi gibi sürtünüp yerde komşunun kızı kampta sporda stepte" gibi bi kıyaslama da mı yapmadınız içinizden? Bu kadar süper ve bu kader mükemmel psikolojiye mi sahipsiniz? Hiç ergenlik denen dönemden de geçmemişsinizdir. Bravo o zaman sizi tebrik ederim. Ya cidden öylesinizdir ya da öyleyim diye milleti kandırıp sinsice ilgiyi çekiyorsunuzdur.
Ama ben burda kendime sonsuz saçmalama, zırvalama, gevezelik etme hakkı veriyorum o yüzden tüm foyamı ortaya çıkarcam burda. itiraf ediyorum ki ben hepsini yaptım. Kişisine göre artık. Ne ilgisini çekicekse oradan yakalamaya çalıştım. Ne var yani? Ben bunda bi sorun görmüyorum. Kusura bakmayın ama mükemmel değilim. Birisini beğendi mi (sadece hoşlanmak ya da cinsel manada algılanmasın her anlamda) ilgisini çekmek için çırpınırım bile bazen. Kendimi de suçlu hissetmiyorum. Başarılı da oluyorum galiba. zaten benim ilgimi çekmese kendisinin ilgilisini çekmek için çaba göstermem. ilgimi çekiyor ben de onun ilgisini çekmek için uğraşıyorum başarılı oluyorum ve sonra olaylar gelişiyor. Bu harbiden eziklik mi? Dikkat edin ezik olmıcam diye ego savaşları yapmayın bence baya kötü sonuçlanır.
Neyse burdan sonrası benim son ilgi çekme çabamla ilgili. Şimdi ilk önce bu arkadaşın (kendisine artık wallman dicem çünkü duvar gibi) ilgisini çektim ben hem de istemeden çektim uğraşmadım. Ama sonra "meğer bi duvarmış ya" dedim. Basbaya duvar gibi. Bi insanın zihninde çağrışım da mı olmaz? Bana karşı mı böyle tek çözemiyorum. Ama derdimi söyledim. Kendini açıklama kaygısı güttü baştan savmadı bu benim için anlam ifade ediyor. Üf bilemedim işte şimdi. Bi insan gerçekten olaylar karşısında bu kadar duvar gibi olabilir mi? Ama her olay karşısında değil günlük konuşmalarda. Hava güzel, bugün şuraya gittim, şunla küsmüştüm ya barıştım vs diyince tamam diyip geçiyor yani. ilgisini çekmiyo ve söylemeye utanıyo olabilir. Çok konuşkan değildir ya da. bilemiyorum artık. Belki de hep höyledir. Zaten genel olarak kimseye karşı gülümseyerek konuşan nazik bi tip değil. Birazcık daha incelemeye alıyım......
insanı zamanla çok sevdiği mekanlardan bile uzaklaştıran gereksiz ve yorucu çaba.
yıllardır gittiğim bir mekan vardı. kafamı dinlerdim, yeni insanlar tanır, konuşurdum nadiren. bir gün 2 metrelik, bağırarak konuşan biri mekana geldi. başta ön/emsemedim, hatta tanıştık falan. ama masalar arasında sürekli dolaşıp, bağıra bağıra konuşup istediği masaya oturup mekan kendisininmiş gibi davranmaya başlayınca görmezden gelmeye karar verdim. bir süre böyle devam etti. bir gün geldi masamdaki kül tablasında mesaj verircesine sigarasını uzun uzun söndürdü. zamanla daha az gitmeye başladım, bir gün gitmedim, son üç haftada bir kere gittim o da arkadaşım çağırdığı içindi.
yani bu gereksiz çaba sadece sergileyen kişiyi antipatik ve yorucu yapmakla kalmıyor, aynı zamanda sizin huzurunuzu bozup öfkenizi parlatıyor. hiç tasvip etmem. yapanı da zerre sevmem.
