* yaşadığımız en önemli problemlerden biridir. zira insanların elinde bu kadar iletişim aracı varken konuşmaktan uzak yaşıyoruz hayatlarımızı. acaba bu kadar iletişim aracının olması mı bizi buna sürükleyen?
bilgisayar başından kalkamayan bireyler olduk. önceden bir radyo bile zor alınırken şimdi evlerde nerdeyse her aile bireyinin laptop'ı olacak. yani anneniz sizden bir şey istemek için msn messenger kullansa şaşırmamak lazım ilerde.
sürekli kavga halindeyiz. konuştuğumuzu sanıyoruz ama dinlemeden konuşuyoruz. ne kendimizi dinletebiliyoruz ne de bir başkasını dinliyoruz.
siyasi sorunlar için de aynı durum geçerli. herkes kendince çıkıp konuşuyor ama ne yazık ki bir masa etrafında toparlanıp adam gibi bağırmadan, hakaret etmeden konuşmayı başaramıyorlar. sadece laf var ama çözüm yok.
belki de iletişimsizlik değil de insan olmayı mı unuttuk? belki de en önemli problemimiz bu olabilir...
iletişim Çağı denilen yeni yüzyıl kısa yol tuşlarıyla yaşanan hızlı bir tüketme metodu geliştirmiştir. Ziyaretlerimizi SMS, ticaretlerimizi banka kartları, yardımlarımızı tanımadığımız insanların hesaplarına nakleden bir algı biçimi geliştirip tanışmamızı, iyi kötü günde bir arada olmamızı, dost olmamızı ortadan kaldırmıştır. Birbirimizin hikâyesini bilmenin, dinlemenin, birbirimizi anlamanın ve sohbetlerimizin arasına telefonlar, son dakika haberleri, ekonomi, TV dizileri, filmler ve internet girmiştir. Kısaca muhabbetimiz hep yarım, hikâyemiz hep eksik kalmaktadır. Sözlü iletişimin ortadan kalktığı sözüm ona iletişim çağında maalesef en iyi dostlarımız karşımıza alıp izlediğimiz TV, cümleleri kısaltarak alelacele konuştuğumuz telefon, kulağımıza takıp dinlediğimiz müzik çalar olmuştur.
Farkında mısınız artık çocuklarımız bizim masallarımızla uykuya dalmıyor. Saçlarını okşayıp gözlerinin içine bakarak, ara sıra yüzlerine öpücükler kondurarak söylediğimiz, ömür boyu kendilerine kılavuz olabilecek nasihatlerden mahrum büyüyorlar. Ruhlarını okşayan, yaralarını iyileştiren bütün güzel değerlerin yerini ruhsuz, sevgisiz, şefkatsiz tek düze sesler ve makineler aldı. Körebe, saklambaç, mendil kapmaca gibi oyunları; el ele tutuşabilecekleri, göz göze hayal kurabilecekleri oyun arkadaşları da yok. Hayatı sokakta düşe kalka öğrenebilecekleri alanları da yok zaten. Yalnızca odaları var. Özel odaları Oyunlarını bilgisayarda oynuyor, tanımadıkları binlerce insanla aynı sanal ortamda sanal savaşlar yapıyor, silah alıp silah satıyorlar. Derslerini arama motorlarından hızlıca buluyor; kitapsız ve emeksiz bilgi sahibi olup çabuk unutuyorlar. Kahramanlarını televizyondan ya da oynadıkları oyunlardan seçiyor, internette tanıştıkları sevgilileriyle randevulaşıp tanışık olmadan cinsellikle tanışıyorlar. Sonra tekrar odalarına; bir başınalıklarına, yalnızlıklarına gömülüp yeni şeyler tüketmenin girdabına düşüyorlar. iletişim Çağının bizi getirip bıraktığı kör nokta tam olarak burası. Bu bağımlılık duygusu çok ürkütücü değil mi?
