iki şehirde birden yaşayan insanların genelde işi başka şehirde, ailesi başka şehirdedir. bu nedenle iki şehir arasında mekik dokumak zorunda kalırlar. ilk iki sene bu durum insana hoş gelebilir ama sonrasında bayar. bir süre sonra otobüsteki muavinlerle ahbap olursunuz. hatta muavinler koltuk numaranızı tahmin edecek kadar ileriye bile gidebilirler. "Durun siz söylemeyin 33 numara değil mi? Ha ha ha." durum öyle bir hal alır ki artık yazıhaneden bilet almaya gıcık olursunuz ve biletlerinizi internetten almaya başlarsınız. zaman ilerledikçe bu iki şehirden birine, büyük ihtimalle, daha küçük olanına, sinir olursunuz ve oraya dönmek istemezsiniz. hatta güzel olan kıyafetlerinizi büyük şehirde tutarken, sevmediklerinizi küçük şehirdeki dolabınızda saklarsınız. iki şehirde hayat ne kadar uzarsa insan o kadar umutsuzluğa kapılır, acaba ben hiç yerleşemeyecek miyim diye düşünür. ayrıca boş yere harcanan bilet paraları ve extra ödenen elektrik, su v.b. faturalar da her şeyin üstüne tuz biber eker. bu nedenle bu duruma derhal son verilmelidir.
