çocukken bizimkiler izleyerek büyümüş nesiliz, ama aynı zamanda nip tuck'a da yetiştik.
çocukken saklambaç oynamış nesiliz biz, ama warcraft'a da yetiştik.
çocukken ev telefonu kullanmış nesiliz biz, ama cep telefonuna da yetiştik.
insanlarla cafe'lerde barlarda tanışıp sosyalleşen nesildik biz, ama internet'e de yetiştik
bizden önceki nesil, ablalarımız, abilerimiz, esra, pırıl, bizimkiler izledi sadece, üniversitelerini bitirdiler, evlendiler, çocuk yaptılar, düz ama huzurlu bir hayat yaşadılar.
bizden sonraki nesil, bizimkileri hiç izlemedi, nip tuck'la büyüdü, aile kurmayı düşünmüyor, stüdyo evlerinde, kendileriyle barışık yaşayacaklar, zira onlar kendilerinden iki nesil önceki değer yargılarını bilmiyorlar. mutlular internetleri, stüdyo evleri ve modern hayatlarıyla.
peki ya biz neyiz, biz ne yapacağız, biz iki neslin özelliklerini de taşıyoruz, ablalarımızın ev hayatı sıkıcı, kardeşlerimizin çılgın hayatı dejenere geliyor bize. peki biz ne yapalım. öyle de mutlu değiliz, böyle de, pazar günleri ev çamaşır koksun istiyoruz, eve girdiğimizde yemek koksun istiyoruz, ama bir yandan pizza söyleyip, şarap açıp amerikan dizileri izlemeye de bayılıyoruz. bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu.
iki zenci arasında kalmaktan daha iyi olan bir durum halidir. bazı çevrelerde bayanların iki şey arasında sıkışmış kişilere özel bir ilgi duyduklarını duymuştum.
evet efendim.
iki nesil arasında kalmak, hangi nesilden olduğunu şaşırmak. yılın son gününde, 7. nesil yazar alımlarının bittiği son anda üye olup 8. nesil yazarlarla birlikte sözlükte dolaşmakla başlar bu psikoloji. şimdi ben 30 aralık'ta üye olmuş biri olarak sekizinci nesilleri seviyorum ama yedinci nesilgillerdenim. buna alışmalıyım, buna adapte olmalıyım. zor olacak ama seviyorum herkesi.
