hayatta bazı şeyleri yapmadan evvel iki kere düşünmek gerekir aslında.
belki de çoğu şeyi. daha sonrasında yaptığımız hataların bedelini çok ağır ödeyebiliriz, ki bu bedel; asırlardır insanlara en büyük korkun ne? diye sorulduğunda verilen cevap dahi olabilir:
-sevdiklerimiz..
evet bende hayatta en çok sevdiklerimi kaybetmekten korkarım, çok klişe değil mi? gerçek bu ama. onlar sayesinde yaşama tutunduğumu asla unutmam çünkü. bir ağacı toprağa bağlayan kökleri gibidir onlar. zedelenen kökün yerine kolay kolay yenisi gelmez, kökler kendini onarır belki ama asla eskisi gibi olmaz. bende öyle bir insanı kolay kolay alamam hayatıma, alınca da çıkarmam çok zor olur ama bazen elimden hiçbir şey gelmez. bağlanma değil bu, aslında gelirken gideceğini bilmek gibi bir şey.
tamam gitsin ama lütfen bu benim yaptığım bir hata yüzünden olmasın diyorsanız eğer bence bundan sonra adımlarını dikkatli atmalısınız, yaptıklarınızın asla gizli kalmayacağını bilerek yapacaklarınızı iki kere düşünmelisiniz, bedel ödemek istemiyorsanız eğer, ki bu bedel sevdiklerinizin ağzında duyacağınız iki çift kötü laf dahi olabilir.
bunun acısını sevdiğinin ağzından böyle sözler duymayan bilemez, çok koyar,yüreğinizde bir ağırlık hissettiğiniz anlar olmuştur, aynen öyle. çok kötü bir durum. elinizden bir şey gelmez hani, çığlık atmak isteyip atamamak gibi, ağlamayı çok isteyip gözlerden yaş gelmemesi gibi, aslında tam o anda ellerine dokunmak isteyip dokunamamak gibi, çok acı, iğrenç bir duygu bu.
pişmanım ben. bir şey yaptım ve iki kere düşünmedim, aslında hiç düşünmedim.
söylediklerimin nereye gideceğini kestiremedim. köpekler gibi pişmanım evet. yaşayan anlayabilir, ki aslında kimsenin yaşamasını istemem böyle bir şeyi.
o yüzden n'olur bir şey yapmadan bir sözü söylemeden bir insanla bir şeyler paylaşmadan evvel bir kaç saniye durun ve bunu söylersem;
ne olur
nereye gider
sonucu nereye bağlanır diye bir düşünün, sonrası mı sonrası pişmanlık..
