anılar
cıvıl cıvıl koşmayın peşimden
giymeyin en şuh elbiseleri boşa
anılar
uçuk uçuk inmeyin göklerden
giyemem o deli gömleğini bir daha
şimdi çiziyorum kendi hayalimi
gölgeler tutuşmuş çığlıklarla yanıyor
durmalı / susmalı / yürümeli / gitmeli...
haykırmalı belki de !
kapılmalı / unutmalı / gitmeli
kanat seslerine !
sen orada iki duvar arasında
sen orda duvarlar arasında
kapılmalı / unutmalı / gitmeli...
sen orada iki duvar arasında
sen orda duvarlar arasında
kapılmalı / unutmalı / gitmeli
kanat seslerine !
anılar
cıvıl cıvıl koşmayın peşimden
giymeyin en şuh elbiseleri boşa
anılar
uçuk uçuk inmeyin göklerden
giyemem o deli gömleğini bir daha
neleri ördük, çözerken bağladık
nelere güldük, nelere ağladık.
gülmeli / geçmeli / gitmeli...
haykırmalı belki de !
uzan şöyle sevgilim bulut çimenlerine
masmavi bir uyku insin gözlerine
ilahiler duyacaksın düşlerinde
uyan ! uyan !
ilahiler duyacaksın düşlerinde
üzerinde bulutlardan bir gelinlik
adını haykıracağım bir tepede
sen orada iki duvar arasında
sen orda duvarlar arasında
kapılmalı / unutmalı / gitmeli...
sen orada iki duvar arasında
sen orda duvarlar arasında
kapılmalı / unutmalı / gitmeli
anılaaaar...hey anılaaasr...
anılaaaar...hey anılaaaar...
anılaaaaar......anılaaaaar......
böLümünde iLhan irem'in kısık bir sesLe ve iLahi söyLer gibi şarkıyı söyLemesi ve şarkı'nın aLt yapısında ruhLarda gezinen ney sesi insanı bambaşka diyarLara götürür.. öLümcüL bir etkiye sahip bir başka iLhan irem parçasıdır..
...Sen orada iki duvar arasında
Sen orda duvarlar arasında
Kapılmalı / Unutmalı / Gitmeli...
Sen orada iki duvar arasında
Sen orda duvarlar arasında
Kapılmalı / Unutmalı / Gitmeli
Kanat Seslerine !
Anılar....
özellikle canlı performansından dinlendiğinde sizi sizden alıp götüren bi parça...
kapılmalı, unutmalı, gitmeli...
bu şarkıyı yaparken yemin etmiş, and içmiş sanıyorum hep, öldürmeden süründürmenin nasıl olduğunu bir şarkıyla göstereceğine.
iki duvar arasındayım. arasındaydım. en büyük güvencemdi o duvarlar benim. derken bir gün duvarlardan biri yıkıldı. üstüme düştü. aradaydım çünkü, ama öbür duvara baskı yapmasına izin veremezdim. yoksa o da yıkılabilirdi. ben de üzerime almaya çalıştım tüm yükü. elimden geldiği kadar. evet zordu ağırlığa dayanmak. hele ki o zaman 14 yaşında bir çocuksa. yıkılan duvar yine güvencemdi aslında... öbür duvara görünmeden yüzümü yıkık duvara saklayıp ağlayabiliyordum mesela.
nefret ettiğim kadar büyük bir sorumluluk üzerimdeydi şimdi.
ve sağlam duvarım bunun getirdiği baskıları azaltmaya, yıkık duvarın oluşturduğu yaraları öpücüğüyle iyileştirmeye çalışıyordu.
nereye gidersem gideyim bu duvarı üzerimde taşıyorum işte... bir an mutlu bir an mutsuz oluyorum. bazen duvarımın ağırlığını azaltan insanlar çıkıyor,yıkık duvarın boşlukları arasından güneşi görüyorum. bazense ağırlığını on misli arttıranlar,yağmur suları boşluklardan akıp tenimi ıslatıyor, beni üşütüyor. ama biliyorum ki ne kadar istemesem de sağlam duvarım ona yaslanmam için her zaman hazır. bazen ona yaslanıyorum ben de...ama sonra vicdan azabı duyuyorum. onun da yükleri var çünkü.
bugün 9 mayıs 2010; ayakta kalan duvarım, annemin hiç yıkılmaması dileği ile... anneler günün kutlu olsun.
