ben almanya'ya gidecektim,92'de. o zaman böyle türkçem zayıf. siyasi nedir, bilmiyorum. kürt ayrımı kayrımı nedir, bilmiyorum. gemiyle gidecez. beni şirket gönderiyor. özlem adında bir tane muhasebecimiz var. bana form verdiler ki, dedi, bu formu doldur. formda ana adı baba adı bilmem ne yazıyor ya, bir de diyor yabancı dil. ''kaç dil biliyorsunuz? ''. ben de iki dil biliyorum. türkçeyi bir de kürtçeyi hesapladım. oraya yazdım. ''yav senin iki dil olduğunu bilmiyorduk, hangi iki dil? belirtmemişsin hangi iki dil? '' dedi. dedim ben ''türkçe biliyorum.'' e dedi ''zaten onu biz de biliyoruz, öbür dil?'' dedim benim ana dilim kürtçe bir de türkçe biliyorum. bu bir kahkaha attı, burda da söylenmez şimdi, fahişeler gibi. bir kahkaha attı, alay etti benimle.
-zülküf yıldırım! oğlum tutsana bir elimi,tut. len tutcaksın, tutcaksın. al. heh, öp şimdi. alnına da goy, gafana da goy. heeeh, aferim, oldu zülküf. zülküüüf, kitap okuycan mı yazın?
-hayır.
-ne demek hayır len. ne yapçen sen yazın? he? ne yapacen sen yazın? kitap okumuycan mı?
-ebet.
-kitap okuycan di mi? yazı yazıcan böyle. di mi?
-ebet.
-seneye geldiğimde bunları unutmak yok he... eğer unutursan bu kulaklar davana gadar uzar. tamam mı? al bakalım. hade.*
--spoiler--
yurdumun evlatlarının, insanlarının filmi. gerçekliğin ekrana gelmiş hali. ağlaya ağlaya izlediğim, şaşırdığım, güldüğüm, umutlandığım ama tüm anlattıklarına rağmen, hakettiği yeri bulamamış filmlerden biri.
kesinlikle çok gerçekçi bir film. öyle televizyonlarda yayınlanan sihirli annem okulları, sınıfları yok.. türkiye'nin gerçeği var bu filmde. ayrıca zülküf yıldırım'a ödül filan verilmediyse lanet olsun bu hayata. adam resmen oscarlık oynamış.
ülkenin doğusuyla batısı arasında sadece kilometre biçiminden bir uzaklık olmadığını , yaşam şartları açısındanda çok büyük bir uzaklık olduğunu açıkça ortaya koyan bir film, belgesel ya da her ne ise o.
doğal,gerçek bir yapım olması olumlu etkiler bırakıyor insanın içinde. doğu batı arasındaki bu uçurumu oturup düşünmeye itiyor adeta. konuya eğitimden dem vurmasıyla bir çok konuya pencere açmış bana göre. öncelikle eğitimde ülke genelinde bir fırsat eşitliğinden söz edilemeyeceğini vurgulamış. kürt çocuklarımızın yaşadığı sıkıntının yanında, hayat şartlarının kat kat iyi olduğu yerlerde yetişmiş öğretmenlerin doğuya atandıklarında yaşadıkları sıkıntıları gözler önüne sermiş. tabi ki sıkıntıyı anlatabildiğince anlatmış, sadece görebildiklerimiz sadece uzaktan izlediklerimiz bunlar. yaşamak, onların zor sınavı...
onların masumiyeti, öğretmenlerinin hediye ettiği bir küçük yeşil açacağa verdikleri değer insana onlar için birşeyler yapma isteğini yüksek dozda aşılıyor.
türkiye'de eğitime yapılan her yatırım sevindirici, son olarak gündemde olan ve pilot okullarda uygulamaya konulan fatih projesi tabi ki olumlu bir gelişme. lakin bu biraz içmeye ayranımız yok iken tahtıravan ile hacet gidermeye gitmeye benziyor. ülkenin bir ucunda bir derslikte 5 ayrı sınıfın eğitim almaya çalışması yaşanırken, diğer ucunda tabletler eşliğinde eğitim yapılması tuhaf. tabi ki tablet eğitimde devrim lakin öncesinde oralara da daha 2012 yılına yakışır bir yaşam götürülemez mi?
tabi ki sosyal ve siyasal sorunların getirisi bu ama can acıtıcı, üzücü.
Altın portakal ödüllü amatör film. tam emin de değilim şimdi hatırlayamıyorum ödül konusunu. okul öncesi öğretmenliği bölümünü okurken öğretmenlikle ilgili ne var ne yok her seyi izlediğim dönemde bu filmi de izlemistim. Bilhassa öğretmenlerin ve adaylarının izlesi gereken etkileyici bir film.
Çocukların bilmediği bir dilde eğitim görmesinin meşakkatinin yanı sıra, öğretmenin de kürtçeyi anlamayışını, çocuklara nasıl yardımcı olacağını bilemeyişinin çaresizliği de göz ardı edilmemeli. Her iki taraf için de anlaşılamama ve zorlu bir süreç söz konusu.
Gayet güzel bir belgeseldi de emrecim sen de ege şivenle çocuklara çemkirmesen?
"len, yapıvecen, goycen, gidivecen, yazı yazıcen..."
--spoiler--
Türkçeyi bile doğru düzgün konuşamayan çocukların andımızı okuma sahnesi bile çok şey anlatıyor başlı başına.
--spoiler--
