(bkz: tez kellesi vurula)
öncelikle köy dediğin yerleşkeden kastın ne gözüm senin demek isterim. sonra da idealistliği incelemek isterim.
yıllarca atanmak için uğraşır. atanayımda en çorak vahalarda serap göreyim diye inler bu. bilmez kafasındaki en kötünün boyutunun burda nasıl şekilleneceğini. dağ köyü!!!!
hiç kimsenin bilmediği köyler var çok uzaklarda. iki üç haneden köy yapıp, haydi okul yapalım her oyuğa mantığıyla düşünmezler oraya gidecek öğretmenin halini. öğretmen neferdir ya, tam gazla geldiği için anlamaz. okulu-lojmanı köy dışına yaparlar. karşı dağdaki tek evden çıkacak on çocukta bu okula gelcektir ortada iki tarafa yakın olsun hesabına.
derken köylüler bile şaşar öğretmene hele bayansa. ''korkmuyorsun demi hoca geceleri. kış geldi ya bişey olmaz. eğer bi ses duyarsan bişey! olursa ara numaram var'' der. öğretmen sevinir ne iyi insanlar var diye. iyilerdir gerçekten. yardımseverdirler. ama bişey olduktan sonra haber vermek gariptir. yavaş yavaş bunu kavrar nefer öğretmen. yıllar geçer. ne amirlerden destek görür, ne devletten. işler gittikçe sarpa sarar. birşeyleri değiştirmek ister ama bu defa dışlanan o olur.
dağ köyü: yaşamayanın bilmediği, sessizliğin kulakları tırmaladığı yerleşke.
idealist öğretmen: yılların verdiği atanma gazıyla ışınlanan öğretmen.
"vatan bayrağının dalgalandığı her yerde görev yaparım" deyip, tayini vatanın ücra bir köşesine çıktığında "hay bu bayrağı buraya dikenin" türünden kalaylama işlemleri yapan aciz birey eylemi.
bu ülkede idealist olunmaz denilen önerme. siz yıllarınızı hangi meslek olursa olsun dağda bayırda harcarsınız ama asla it kadar kiymetiniz olmaz. sağ veya sol hangisi iktidarsa onun yandaşı olanlar her zaman kayırılır. en idealist insanı bile, meslek hayatında gördükleri vatan haini yapabilir bu ülkede.
öğretmenlik gönül işidir. aslında ilk dersten son derse kadar bu ilke gönüllere kazınmalıdır. birşey bilmeyen cahil dimağları eğitirken bir haz alamıyorsa antalyadaki şehir okulu da ona batar...
para işi değildir öğretmenlik 600 lira ila 1500 lira arasında maaş hiçbir zaman bir insanı zengin etmez... ama bu işe gönlü yoksa 10000$ dolar da alsa işini sevmiyorsa kesmez o para...
birde öğretmenin tarafından bakılmalıdır. okullarına giderken minibüslerinin tarandığı ve hepsinin öldüğü saldırıyı biliyoruz. eşi ve çocuğuyla katledilen öğretmenleride. türk bayrağı yerine cansız bedenlerinin bayrak direğine çekildiği öğretmenleride. bunun idealistlikle alakası yoktur. insanın en büyük değeri canıdır ve büyüdüğünde tıpkı anasından babasından gördüğü gibi türk askerine saldıracak, polislere taş atacak bünyeler için verilmemelidir bu can. o öğretmenlere ihtiyacımız var, onlar dağ köylerinde ölmeyi, tacizi, dayağı değil mutlu huzurlu evlerinde oturmayı hakediyorlar.
ideali nedir bir öğretmenin, öncelikle eğitmek sonralıkla öğretmek... ha bu ayrıma cevap aramıştık bir ara nedir öğretmek, nedir eğitmek? hangisi daha önemlidir? hangisi?
idealist bir öğretmen hayali olan çocukları eğitmeyi, onlara hayatı öğretmeyi, yani gelecek olan günümüz çocuklarını şekillendirmeyi başarabilmek için önce görevlendirilmelidir. bunu bazı şartları var işte. muhatabı ilgileniyor.
idealini gerçekleştirmesi için ona verilen bir fırsat var. bu genelde sağlam olduğu için devlet kapısında aranıyor. ha nedir? diyor ki devlet; seni okuttuk, sınav ettik, kuraya dahil edeceğiz ve kaderine razı olacaksın. bu şartları kabullenen aday ilk basamağa ayağını atıyor nihayet uzak bir ilin uzak bir ilçesine bağlı uzak bir dağ köyüne tayin oluyor. ekmek yok yemeye, eğlenecek mekan yok, sevişecek karı/kız-oğlan... bunalımda bizim idealist öğretmenimiz. kendisi gibi olanlar büyükşehirde ya da kendi memleketlerinde rahatken o dağ başında, kara kışta, yolsuz, elektriksiz çoğu zaman, suyu bir akıp bir akmayan...
ilk fırsatta kaçar buradan, kaçmak için can atar. o gider yenisi gelir. hikaye hep aynıdır, yepyeni güzel yerler aranır bulan ne mutlu bulamayan kader mahkumu. köylüye gelince; onların bu hikayede yeri yok. ya da varsa da; işte bu hikayedeki idealist öğretmenler...
