tanrı aşkı, ibadetle rahatlayıp hidayete ermek gibi geyikler tamamen yalan dolandır. ibadetin temeli korkudur. inançlılar ceza almamak için, cehenneme gitmemek için ibadet ederler. e bu cehenneme gitmekten korkmak değildir de nedir? boşu boşuna yaradan sevgisi, ibadetle huzur bulmak gibi olgularla kendinizi kandırmanıza gerek yok. tırsıyoruz diyin, altımıza sıçıyoruz cehenneme gidiceğiz diye ondan tapıyoruz diyin, rahatlayın. merak ediyorum; eğer inançlı birine cennet garanti edilse, ne yaparsa yapsın cehenneme gitmeyeceği söylense yine de ibadet eder miydi? tabi ki etmezdi. neden etsin ki? onun inancına göre sonsuzluk içinde kendine güzel bir yer kapmış olacak, ve saçma bir şekilde sonsuza kadar cennette mutlu mesut yaşayacak? sonsuza kadar kelimesi dile kolay gelebilir de şöyle bir düşünüldüğünde çok saçma geliyor kulağa. neyse, şimdi bunları okuyan inançlı kardeşlerim "ne alakası var, ne olursa olsun, ne garanti edilirse edilsin ben ibatime devam ederdim" diyecekler. çünkü hiç bir zaman böyle olağan üstü bir durum olmayacak, onlar burada yazanları yapmak zorunda kalmayacak. dolayısıyla ispat edemeyeceğiz hiç bir zaman onların korkudan taptığını. her zaman olduğu gibi, soyut ve ispatsız kavramlarla savunup, yenecekler bizi. ya da en azından onlar öyle düşünecek. allah kabul etsin.
insan ne zaman allah'a sığınır? korktuğu zaman, çaresiz kaldığı zaman. sığınmanın kelime anlamını buraya yazmaya gerek yok sanırım. çürütmek isterken desteklemek bu olsa gerek. *
