hırsızın soyacağı evde biri var mı/yok mu denemesidir. ha bu sabah benim evde yanılmıştır o başka.
kendimi sadettin teksoy gibi hissediyorum ama böyle toplumsal vakalarda bu insanlık için bir borç olmalı. sabah 07.00'de uyumuşum, 12.00 gibi zil çaldı. kalkıp açmadım. 2 dk sonra bir daha. önemli bir şey sandım uçtum yataktan. açtım kapıyı deri montlu bi dingil.
- buyrun.
+ serdar çınar burada mı oturuyor? (yok erman toroğlu amk.)
- yok hayır.
eleman beni görünce şok oldu, hareketleri değişti, ben de şüphelenince emin olmak için üstüne gittim. tabi bu arada çatım olayı, dingilin suratı kazıyorum hafızaya, belki teşhis ederim diye.
- kim bu serdar?
+ öğrenci. (zaten eskişehir'de astronot olsa şaşardım.)
- nereli?
+ malatya. (olabilir, bir şey demiyorum)
- yan binada olabilir.
+ öyle mi? (ulan geri zekalı, hadi kapıları, binaları şaşırma ihtimalin var tamam ama bu kadar da tribe girilmez ki.)
der gider.
tabi durum böyle olunca kapıyı kapar kapamaz pencereye koştum. elemanı bekledim çıkacak mı! ses seda yok. artık nasıl uykum varsa sıkıldım beklemekten, uzandım yatağa. içim içimi yedi, aradım ihbar ettim. artık yakalandı mı bilmiyorum ama, dikkat edin a dostlar. hele ki kadınsanız, pat diye açmayın kapıyı. esra ceyhan, müge anlı gibi hissettim kendimi şerefsizim. tamam tamam, sustum.
