hamur oklavayla açılır, sonra bıçak yardımıyla kare kare olacak şekilde kesilir. sonra her bir hamur diliminin ortasına patates püresi böyle küçük küçük koyulur, sonra hamurun ağzı yumulmak suretiyle kapatılır. sonra yağlanır, birbiriyle yapışmamasına dikkat edilerek pişirilir, piştikten sonra tabağa konur, üzerine de sos olarak yoğurt dökülür ve de afiyetle yenir.
annem çok yapar. özellikle köye gittiğimizde tepsi tabağa koyulmadan ortaya konur, herkes çatalla ordan yer. herkesin önüne bir küçük kase de yoğurt konur, çok zevkli olur.
edit: google'da biraz bakındım da kars, erzurum, artvin hatta azerbaycan, gürcistan ve dağistan gibi memleketlerde bile yeniyormuş hıngel. kimi çerkez mantısı demiş, kimi başka bir şey. harbiden çok tuhaf. bir de etlisi de yapılıyormuş, onu da denemek lazım.
edit2: isim tartışmalarına gelirsek; biz hıngel deriz, zaten vikipedide de hıngel yazıyor diye böyle dedim.
protein ve karbonhidrat bakımından çok zengin fakat glisemik endeks'i yapılan hamurun yüksek olması hasebiyle, 4,5 adet yenildiğinde ani tokluk yaparak kan şekerini yükselten, aşırısı; damar yolu/yolların'da tıkanmaya götüren, bir o kadar tehlikeli bir o kadar da lezzetli, ayrıca erzurum,van yörelerinin köylerinde de yapılan bir çeşit etli hamur yemeği.
erzurum'da çok yapılan yemek. kaç yıldır anam yapar da benim midemi çok bulandırır nedense. yağdan mıdır nedir yerken kusma hissi veriyor bana yiyemiyorum. tadı güzeldir ama yiyebildiğiniz sürece. karslı akrabalarımız da yapar.
Annemle ananemin en güzel yaptığı yemeklerdendir mantı ve velibağdan sonra.
içi bizde patatesli olur. Haşlanır veyahut kızartılarak yenir. Bunun asıl hamur işlerinden farkı kapatılış şeklidir. 22 yıldır yiyorum o nasıl bi çift sarmal o nasıl bir el döngüsü çözemedim.
Edit: eneee unutmuşum.
Üstüne sarımsaklı tereyağlı sos dökülüp yenir. Sarımsaksız bir şeye benzemez bu meret.
Herkesin kendi yöresine ait olduğunu iddia ettiği yemektir. Hıngel de denir hengel de. Hatta xengel de. Amman onu boşverin de hengel cogzeldir. Yiyin derim eğer hala yememişseniz.
